Οι μεγάλοι «Μπεκατσοκυνηγοί»
του χιονιά !!!
Παραλειπόμενα από τον Γενάρη του 2006.
Ο καιρός είχε αρχίσει να αγριεύει και οι πρώτες νιφάδες χιονιού από νωρίς το πρωί είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Τόσο οι μετεωρολόγοι, όσο και τα ΜΜΕ προειδοποιούσαν για την σφοδρή επέλαση του σιβηρικού χιονιά. Από το μεσημέρι οι συνθήκες ήταν πραγματικά δύσκολες και το χιόνι σε μορφή χιονοθύελλας είχε πλέον καλύψει τα πάντα. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει με πάνω από 30 πόντους χιόνι, ακόμα και σε πόλεις και χωριά που βρέχονται από θάλασσα. Πραγματικά η φύση επιδείκνυε όλη την δύναμη και το μεγαλείο της.
Και οι επόμενες δυο μέρες ήταν μέρες που τα στοιχεία τις φύσης δοκίμαζαν τις αντοχές ανθρώπων και ζώων και αν και το χιόνι σταμάτησε να πέφτει, η παγωνιά ήταν τόση που έφτανε ως το κόκαλο. Τα πάντα παγωμένα, νερά, δρόμοι, δέντρα, χορτάρια, τα πάντα. Και μέσα σε αυτή την παγωνιά, τα νέα για πολλές μπεκάτσες που έκαναν την εμφάνιση τους ακόμα και μέσα στους ελαιώνες της περιοχής, μεταδίδονται αστραπιαία.
Ο πειρασμός μεγάλος και μάλιστα όταν έχει ένα νεαρό ζώο που με δυσκολία φέτος έχεις καταφέρει να του δείξεις 2-3 μπεκάτσες. Από την άλλη όχι τόσο οι απαγορεύσεις, όσο η γνώση του ότι οποιαδήποτε δραστηριότητα σε συνθήκες που δεν επιτρέπουν στο θήραμα έστω και τις στοιχειώδεις μορφές άμυνας δεν μπορεί να έχει σχέση με κυνήγι, σου μεγαλώνουν το δίλλημα. Η απόφαση ελήφθη. Το κουτί μπήκε στο αυτοκίνητο, τα αδιάβροχα, οι γαλότσες, τα γάντια, τα κασκόλ και τέλος από το ντουλαπάκι ξεθάφτηκες το εκπαιδευτικό μπιστολάκι κρότου.
Η μέρα είναι πολύ κρύα, ο πάγος έκανε ακόμα και την οδήγηση σχεδόν τρομακτική, μια απόσταση λιγότερη των 10 χιλιόμετρων χρειάζονταν πάνω από μίση ώρα για να την διανύσεις. Όμως τώρα κουκουλωμένος και με την αναπνοή μου να δημιουργεί πυκνά σύννεφα μπρος στα μάτια μου, είμαι πλέον στο μέρος που σκέφτομαι να ψάξω. Δεν έχει περάσει παρά μόνο ένα λεπτό από την ώρα που έβγαλα έξω την σκυλίτσα μου και από την ρίζα ενός πεύκου φεύγει μονή της η πρώτη βελουδομάτα. Η σκυλίτσα μου παίρνει εύκολα τις πρώτες μυρωδιές και η επόμενη φερμάρεται αρχοντικά και από απόσταση. Το πουλί σηκώνεται και μετά το μπαμ χάνεται μαζί με το σκυλί μέσα στο πυκνό πευκόδασος. Συνεχίζουμε και αν και δεν έχουν περάσει πάνω από 20 λεπτά, αναγκάζομαι να ξαναγεμίσω το πιστολάκι μου μιας και έχω σηκώσει και «πυροβολήσει» σε φέρμα 7 μπεκάτσες και όλα αυτά σε μια απόσταση λιγότερη από 500-
Η αλήθεια είναι ότι στην λίγο περισσότερο από μισής ώρα έξοδο μου, άκουσα να ντουφεκάνε σε κάποια σημεία εκεί κοντά και λίγο η περιέργεια, λίγο και εγώ δεν ξέρω τι, με έκαναν να κάνω μια βόλτα με το αυτοκίνητο μέσα σε κάποιους κοντινούς ελαιώνες. Ξέροντας πρόσωπα και πράγματα στην περιοχή μου, διαπίστωσα ότι αρκετοί ήταν αυτοί που «δεν γνώριζαν» ότι απαγορεύεται να κυνηγούν στο χιόνι. Αυτό που πραγματικά με εξόργισε ήταν ότι μέσα στους χιονοκυνηγούς ήταν και άνθρωποι που διατηρούν 3 και 4 σκύλους σχεδόν αποκλειστικά για την μπεκάτσα.
Στον δρόμο της επιστροφής διαφορά πράγματα γυρνούσαν στο μυαλό μου, μήπως εγώ ήμουν ο Μ…κας της ιστορίας;
Μήπως το να τηρείς τους νόμους και τις απαγορεύσεις σε μια χώρα που έχει τόσο αυστηρούς νόμους όπως η χωρά μας, αλλά που δεν είναι σε θέση να τους επιβάλει, είναι ηλιθιότητα;
Μήπως τελικά, όπως και κάποιος γνωστός μου ομοσπονδιακός παραδέχτηκε (of the record), οι απαγορεύσεις είναι για να τηρούνται από καμία κατοσταριά νομίμους ούτως ή άλλως, κυνηγούς;
Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχει να ταΐζω 3-4 σκύλους για το κυνήγι της μπεκάτσας και να την κυνηγάω με τα πόδια στις ελιές ή το σούρουπο στο καρτέρι;
Βεβαία μια φωτογραφία με καμία δεκαριά μπεκάτσες σερβιρισμένη με το κατάλληλο παραμύθι, θα ανεβάσουν το κυνηγετικό μου πρεστιζ.
Έκλεισα τους συλλογισμούς μου σκεπτόμενος ότι έπραξα το σωστό, έβγαλα το ζώο μου και είχα την ευκαιρία να του δείξω πουλιά. Περπάτησα και θαύμασα όλο αυτό το θεσπέσιο τοπίο που μόνο η φύση μπορούσε να σμιλέψει και πάνω από όλα δεν υπήρξα καιροσκόπος, δεν εκμεταλλευτικά την αδυναμία του θηράματος για να το αποκτήσω. Πάντα του έδινα και θα συνεχίσω να του δίνω την δυνατότητα να αναμετρηθεί μαζί μου. Άλλωστε ο καιρός που ο κυνηγός ήταν συλλέκτης τροφής έχει περάσει, σήμερα ο κυνηγός πάνω από όλα θα πρέπει να λογίζεται ως ένας από τους βασικούς διαχειριστές της φύσης.
Υ.Γ.
Πότε μου δεν θεώρησα τον εαυτό μου μπεκατσά, εδώ και πολλά χρόνια περιδιαβαίνω τις κορυφές των βουνών μας μαγεμένος από τις ρήγισσες τους, ίσως γι’ αυτό δεν μπορώ να καταλάβω τα όσα παραπάνω σας κατέθεσα. Όμως όπως και να έχει, το παραπάνω άρθρο μου το αφιερώνω σε όλους τους χιονομπεκατσοκυνηγούς μήπως και κάποια στιγμή συνέλθουν. Δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι, όσο σπέρνουν κεραυνούς θα θερίζουν θύελλες.
Φιλικά
Ο υπεύθυνος ύλης
Τσομώκος Διομήδης
