«Το να ψάχνεις και να αναζητάς τα θήραμα είναι μία τέχνη και το να του δώσεις το θάνατο εφ’ όσον πρέπει είναι μία ιεροτελεστία που εξαιρεί τη χυδαιότητα και την οδύνη.»
Jean Marie Piland
Το 1993 στο Herm της Νότιας Γαλλίας, διοργανώθηκε το παγκόσμιο πρωτάθλημα πρακτικού κυνηγίου στις Αγγλικές φυλές φέρμας. Την οργάνωσης του μεγάλου αυτού Κυνοφιλικού γεγονότος είχαν αναθέσει τότε οι Ελβετοί σε μια πολύ μεγάλη μορφή της παγκόσμιας κυνοφιλίας, τον Jean Marie Piland.
Ο Piland κατά την έναρξη της διοργάνωσης σε μια εντυπωσιακή τελετή, διένειμε το παρακάτω κείμενο στους συμμετέχοντες. Ένα κείμενο που στις λιγοστές αράδες του, αποτυπώνει την πλήρη και ουσιαστική εικόνα του κυνηγού.
Κείμενο Jean Marie Piland
Απόδοση Χαρά Πετρόχειλου
«Ο κυνηγός με τον κυνηγητικό του σκύλο φέρμας είναι ένας ατομικιστής, ένας μοναχικός άνθρωπος.
Είναι ερωτευμένος με τα δάση, τις πλαγιές, τους κάμπους και τον αγαπημένο του σκύλο και αυτή η ευτυχία του φθάνει. Την κρατάει για τον εαυτό του και δεν θέλει να την μοιραστεί με κανέναν, φοβούμενος μήπως δεν τον καταλάβουν αλλά παρόλα αυτά παραμένει άγνωστος και καμιά φορά περιφρονημένος.
Να κυνηγάμε είναι να αναζητούμε συγκινήσεις εικόνες και αναμνήσεις τόσο δυνατές που μέσα στο δειλινό της ζωής μας, θα είναι δυνατόν για μια ακόμα φορά να τις ξαναζήσουμε.
Η ευχαρίστησή μας δεν είναι καθόλου ο θάνατος που βγαίνει από την άκρη της κάνης του όπλου αλλά στο άκουσμα του κουδουνιού που είναι γύρω από τον λαιμό του σκύλου. Ο σκύλος είναι η ευτυχία μας, η σιωπή είναι η ατμόσφαιρα μας, η μοναξιά η συντροφιά μας. Κι έτσι μπορούμε να ήμαστε υπερήφανοι που είμαστε τέτοιοι κυνηγοί.
Ο κυνηγός που ψάχνει με το σκύλο του ώρες και ώρες χιλιόμετρα και χιλιόμετρα πολλές φορές μέσα στη βροχή κάτω από δυνατούς ανέμους, μόνος του ή με το φίλο του, ένα υποθετικό θήραμα που προστατεύει η ίδια Η ΦΥΣΗ. ΑΥΤΟΣ Ο ΚΥΝΗΓΌΣ φθάνει συχνά να προτιμήσει ο βλέμμα του σκύλου του πάνω στη φέρμα, απ’ αυτό του πουλιού που θα μπορούσε να πεθάνει μέσα στα χέρια του.
Το να ψάχνεις και να αναζητάς τα θήραμα είναι μία τέχνη και το να του δώσεις το θάνατο εφ’ όσον πρέπει είναι μία ιεροτελεστία που εξαιρεί τη χυδαιότητα και την οδύνη.
Μέσα από το σκύλο φέρμας ο κυνηγός βελτιώνεται και εξευγενίζεται. Από θαυμασμό και σεβασμό στη δουλειά του αγαπημένου του συντρόφου που κυριαρχεί με τα προπατορικά ένστικτα του κυνηγού να ανακαλύπτει κι αυτός ακόμα ότι υπάρχει μια ευχαρίστηση πιο μεγάλη απ’ αυτή του να σκοτώνεις, αυτή του να αφήνεις τη ζωή ελεύθερη.»
