Αγαπητοί μας φίλοι, έχουμε σήμερα την χαρά να εγκαινιάζουμε μια ακόμα νέα στήλη στην σελίδα μας. Με την βοήθεια του κ. Γιάννη Πεσλή θα προσπαθήσουμε να σας μυήσουμε στον εντυπωσιακό χώρο της κυνηγετικής ταρίχευσής. Μέσα από τις γνώσεις του κ. Πεσλή θα μπορέσετε να γνωρίσετε την διαδικασία, τις μεθόδους, τι πρέπει να κάνετε πριν και μετά από την ταρίχευσή, αλλά και μια σειρά από συμβουλές χρήσιμες σε όσους ασχολούνται ή θα θελήσουν να ασχοληθούν με την πανάρχαια αυτή τέχνη.
Όπως και με τις στήλες των άλλων πολύτιμων συνεργατών της σελίδας μας, έτσι και σε αυτή την στήλη «Τα πάντα για την ταρίχευση» θα μπορείτε να έχετε ενεργή συμμετοχή με ερωτήσεις και σχόλια σας.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Πεσλή για την πολύτιμη βοήθεια του στην νέα μας αυτή στήλη.
Ο υπεύθυνος ύλης
Η ταρίχευση με το σημερινό της νόημα, είναι η τέχνη κάποιων ατόμων να μπορούν να αναπαριστούν ζώα, πτηνά, ερπετά, ψάρια ή και ανθρώπους, σε μια «ζωντανή» στάση όπως ήταν στην φύση. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να γίνει κάποια επεξεργασία, στο δέρμα, το οποίο έχει ακόμη το τρίχωμα, τα φτερά ή τα λέπια, ώστε και αντοχή στο χρόνο να έχει, αλλά και να προσομοιάζει όσο περισσότερο στο πρωτότυπο μοντέλο.
Η λέξη που χρησιμοποιούν στο μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου είναι taxidermy, η οποία έχει Ελληνικές ρίζες και είναι σύνθετη λέξη παραγόμενη από την λέξη τάξις και την λέξη δέρμα.
Στην εποχή των Φαραώ δεν έγδερναν το άτομο, απλώς του αφαιρούσαν τα εντόσθια και πολλές φορές το μυαλό και το γέμιζαν με κατάλληλα βότανα και χημικά τα οποία χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή.
Αργότερα οι ταριχευτές επεξεργάζονταν το δέρμα, το έραβαν και το γέμιζαν με χαρτιά ή με πανιά και κάπως «σουλούπωναν» το εξωτερικό ώστε να ομοιάζει με το αναπαριστώμενο ζώο.
Σήμερα η τέχνη της ταρίχευσης έχει κάνει μεγάλα άλματα προόδου τόσο σε θέματα τεχνικής όσο και βοηθητικών προϊόντων. Η πρόοδος αυτή είχε ως αποτέλεσμα να ανεβούν και οι απαιτήσεις των πελατών με ότι αυτό συνεπάγεται τόσο από πλευράς κόστους, όσο και από πλευράς τεχνικής.
Επιστρέφοντας στην ιστορική εξέλιξη της τέχνης αυτής πρέπει να αναφέρουμε ότι γύρω στο 1700 μ.χ. είναι η εποχή στην οποία άρχισαν οι μεγάλες αλλαγές στην τέχνη αυτή. Τότε οι μέθοδοι επεξεργασίας των δερμάτων αναπτύχθηκαν αρκετά αλλά και ξεκίνησε και η τέχνη κατασκευής καλουπιών, έτσι ώστε να αποφεύγεται η μεγάλη χρήση χημικών τα οποία σήμερα έχουν αποδειχθεί ότι είναι και καρκινογόνα ή σε ελαφρότερες μορφές αλλεργιογονα.
Οραματιστές φυσιοδίφες σαν τους κύριους Carl E. Ackeley, William T. Horneday, Coleman Jonas στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής άρχισαν να βαλσαμώνουν ζώα με την χρήση ομοιωμάτων (καλουπιών) του σώματος του κάθε ζώου, πτηνού ή ψαριού τα οποία είχαν μεγαλύτερη ζωή από ότι θα είχε το αληθινό σώμα, το οποίο πρώτα ήταν εμποτισμένο με βαλσαμωδη χημικά.
Στην αρχή αφού αφαιρούσαν το δέρμα του ζώου, πάγωναν το υπόλοιπο σε φυσική στάση και έφτιαχναν ομοιώματα από το καλούπι με συρματόπλεγμα και γύψο, μετά από χαρτί και κόλλα, κλπ .
Με την πάροδο του χρόνου τα ομοιώματα αυτά άρχισαν να είναι συνεχώς πιο ανατομικά και σε φυσικότερες και αρτιότερες στάσεις. Αυτό ακολουθήθηκε επίσης από βελτίωση των υλικών για τα ομοιώματα. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως ο αφρός πολυουρεθάνης με ανάλογα μεταλλικά στηρίγματα και μη. Παραδείγματος χάρη για ένα μεγάλο ζώο, χρησιμοποιούνται σιδερόβεργες και βίδες ώστε ο τεχνίτης να μπορεί να στερεώσει το ζώο που φτιάχνει και αυτό είναι ιδιαίτερα αναγκαίο στα ζώα που ταριχεύονται ολόκληρα.
Λοιπόν, τα καλύτερα και πιο ανατομικά ομοιώματα επέφεραν την πίεση στο να γίνεται καλύτερη επεξεργασία στα δέρματα, ούτως ώστε να φαίνονται καλύτερα λεπτομέρειες στο τελειωμένο προϊών. Επί παραδείγματι πολλά θηλάστηκα έχουν διπλή επιδερμίδα, και είναι αναγκαίο και αφαιρείται η εσωτερική ούτως ώστε να μπορεί ο τεχνίτης να εκθέτει τις φουσκωμένες φλέβες γύρω από το πρόσωπο του ζώου.
Αυτά θα ήθελα να αναφέρω από πλευράς της ιστορικής εξέλιξης της τέχνης της ταρίχευσής στην συνεχεία θα ήθελα να κάνω κάποια μικρά παράπονα και να αναφερθώ λίγο και στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι απαράδεκτο στην χώρα μας σήμερα που υπάρχει τέτοια πρόοδος στον κλάδο αυτόν, να παρουσιάζονται μερικά εκθέματα και να φαίνονται σαν πρώτα να τα βαλσάμωσε κάποιος και μετά να τα πυροβόλησε. Γι' αυτό πρέπει οποίος θελήσει να ταριχεύσει ένα ζώο, πτηνό, ερπετό ή και ψάρι, να επισκέπτεται το εργαστήριο του εκάστοτε τεχνίτη και όταν βρει τον/την κατάλληλο, να ρωτάει ως προς τα υλικά και την μέθοδο που χρησιμοποιεί.
Το αρσενικό σαπούνι επί παραδείγματι είναι καρκινογόνο, αλλά πολλοί Έλληνες ερασιτέχνες τεχνίτες αν και κάνουν σωστή δουλεία από πολλές πλευρές, συνεχίζουν να το χρησιμοποιούν όπως και με τις ενέσεις της Φορμόλης. Η φορμόλη σε μια διαλυμένη μορφή μπορεί να χρησιμοποιείτε μόνο σε μέρη που δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκκαθάρισης του κρέατος, όπως στην άκρη των φτερών των πουλιών ή στην ελάχιστη σε μέγεθος βάση των φτερών της ουράς.
Είναι λάθος όταν κάποιος εκθέτει τα ταριχευμένα του ζώα ή πουλιά να βάζει την δική του υγειά αλλά και των συγκάτοικων του σε κίνδυνο.
Πολλά από τα μοντέρνα προϊόντα που χρησιμοποιούνται είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένα ότι είναι ακίνδυνα (τουλάχιστον στην Αμερική που εγώ ζω και εξασκώ τη τέχνη με άδειες από την Πολιτεία και την Ομοσπονδία).
Πάντως υπόψη ότι εάν κάποιος θελήσει να ταριχεύσει κάτι, θα πρέπει ακόμα να ρωτήσει τον τεχνίτη για τους όρους και της συνθήκες που πρέπει να διατηρήσει το έκθεμα του
Αυτά φίλοι μου είχα να σας πω ως μια μικρή μόνο εισαγωγή στον εκπληκτικό χώρο της ταρίχευσής. Εάν θέλει κάποιος περισσότερες πληροφορίες για οτιδήποτε επάνω στο θέμα αυτό, ας επικοινωνείτε μαζί μου, αλλά όχι ανώνυμα στο Brahma10@cοmcast.net ή διαμέσου της ιστοσελίδας του Κυνηγότοπου.
Σύντομα θα ξαναεπικοινωνήσω μαζί σας απαντώντας στις οποίες ερωτήσεις σας, αλλά και με άρθρα μου ξεχωριστά για τα πουλιά, τα ζώα και τα ψάρια μιας και στην Ελλάδα δεν συνηθίζει ο κόσμος να ταριχεύει φίδια ή αλλά ερπετά..
Καλές γιορτές και Καλή Νέα Χρόνια σε όλους-
Ιωάννης Γ. Πεσλής
