«Όσα φιλοθηραματικά έργα και αν εξαγγελθούν ή γίνουν από τις ομοσπονδίες μας, αν δεν υπάρξει η παιδεία που θα μας οδηγήσει στο να τα προστατεύσουμε και να τα στηρίξουμε, όλα θα αποτύχουν».
Με αυτά τα λόγια φίλοι μου έκλεισα το editorial του προηγούμενου μήνα και μόνο προφητικά δεν ήταν.
Λίγες ημέρες μετά την δημοσίευση του παραπάνω άρθρου, λάβαμε δελτίο τύπου για απελευθέρωση αγρίου πληθυσμού πεδινών περδίκων σε περιοχή κοντά στη Θήβα. Η παραπάνω ενέργεια από την πρώτη στιγμή και για ποικίλους λόγους έγινε αιτία προστριβών ακόμα και δημοσίων διενέξεων. Όσα όμως και αν ειπώθηκαν εκατέρωθεν, οι πέρδικες απελευθερώθηκαν και…..
Αυτό το «και» είναι φίλοι μου που πρέπει πλέον να μας απασχολεί. Οι μελέτες έγιναν, η καταλληλότητα του συγκεκριμένου βιοτόπου απεδείχθη, τα μέτρα προστασίας έχουν παρθεί, άρα όλα καλά!
Για τις μελέτες εντάξει, για την καταλληλότητα του βιοτόπου εντάξει, για τα μέτρα προστασία όμως; Μόνο η αστυνόμευση από την θηροφυλακή είναι άραγε αρκετή;
Έχοντας εμπειρία από τους κυνηγότοπους της βόρειας Ελλάδας αυτό που βασικά έχω να τονίσω είναι ότι, η πεδινή πέρδικα εκεί προστατεύεται από τους ίδιους τους κυνηγούς, οι οποίοι κατανοώντας την εξαιρετική χρηστικότητας της ως άγριο ενδημικό είδος και την πολύτιμη βοήθεια που τους προσφέρει στην εκπαίδευση των σκύλων τους, την προστατεύουν ως κόρην οφθαλμού.
Θα συμβεί άραγε αυτό και στην κεντρική και νότια χώρα, όταν πολλοί από τους κυνηγούς των περιοχών αυτών δεν έχουν καν δει πεδινή πέρδικα ούτε σε φωτογραφία;
Θέλω κλείνοντας να τονίσω ότι το πιλοτικό πρόγραμμα εγκατάστασης της πεδινής πέρδικας σε επιλεγμένες περιοχές της Στερεάς Ελλάδας και αλλού, είναι μια πολύ σοβαρή προσπάθεια με την οποία θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι συμφωνούμε. Αυτό που πρέπει όμως να προβληματίζει τους υπεύθυνους τόσο στην παραπάνω περίπτωση όσο και σε ανάλογες, είναι αν η παρούσα -από πλευράς κυνηγετικής μας παιδείας- κατάσταση, επιτρέπει την εκπόνηση τόσο φιλόδοξών προγραμμάτων!!!
Διομήδης Τσομώκος
