Κυνηγώντας Ορεινά Ορτύκια Οι περιπέτειες μιας κυνηγετικής εξόρμησης

Στα μέσα Σεπτέμβριου είχα προγραμματίσει ένα δεκαήμερο ταξίδι ώστε να συμπέσει η περίοδος του κυνηγίου μου με το άνοιγμα των ζώων διάβασης. Τα τελευταία, λοιπόν, χρόνια μονοπωλούν το κυνηγετικό ενδιαφέρον μου οι κάμποι της Κεντρικής Μακεδονίας καθώς εκεί έχω τη φάρμα που μου εξασφαλίζει μια μόνιμη σταθερή βάση. Εκεί έχω και την εναλλακτική, σε περίπτωση που δεν βρω μεταναστευτικό θήραμα, ορτύκι – τριγόνι, να δουλέψω τα σκυλιά μου με θήραμα της φάρμας.

Πάντα όταν φτάνω με περιμένει δουλειά στο κτήμα, αλλά δαπανώ και πολύ χρόνο στην αναζήτηση θηράματος. Ξεκίνησα και εγώ και τα σκυλιά μου με όρεξη για αναζήτηση πρωτίστως ορτυκιών και σαν δεύτερη επιλογή τα τριγόνια. Αναζητούσα πριν τις 15 Σεπτεμβρίου στον κάμπο και σε σημεία που γνωρίζω από το παρελθόν κάποιους πληθυσμούς ορτυκιών που θα με βοηθούσαν να δουλέψω τα σκυλιά που είχα στο τρέιλερ μου. Έψαχνα σε καλαμιές, τριφύλια, χέρσα κτλ. Μάταια! Γυρνούσα 8 ώρες τον κάμπου για να βρω 1-2 ορτύκια..

Προβληματιζόμουν ιδιαίτερα γιατί έβλεπα ότι υπήρχαν ιδανικές συνθήκες (τροφή, νερό) για παραμονή κάποιων ορτυκιών, συν των ορτυκιών που περίμενα από τα περάσματα. «Άνθρακας ο θησαυρός». Βεβαίως κάποια στιγμή περνώντας από έναν αγροτικό δρόμο έπεσα σε ένα «βουνό» από μπουκάλια φυτοφαρμάκων. Επειδή δεν ήξερα αν είναι φιλικά προς το περιβάλλον σταμάτησα και τα «ψαχούλεψα» λίγο. Δυστυχώς έβλεπα το σήμα της νεκροκεφαλής και να αναγράφει τα τηλέφωνα του Κέντρου Δηλητηριάσεων. Τελικά αν αυτού του είδους οι καλλιέργειες δεν αλλάξουν κάνουν κακό  στον άνθρωπο κακό κάνουν και στο θήραμα.

Άρχισα να απελπίζομαι για το αν τελικά θα καταφέρω να βρω θήραμα και αν το κυνήγι θα έχει την επιτυχία της κάρπωσης. Ευτυχώς που κάποια στιγμή ένα πρωινό βρήκα κάποια κοπαδάκια τρυγονιών μέσα σε κάτι ηλιόσπορα και κατάφερα να καρπωθώ μερικά. Αλλά τα σκυλιά μου;

Κάθε μεσημέρι γύρναγα στη Φάρμα, έκανα κάποιες δουλειές και το απόγευμα έβγαζα τα σκυλιά μου στο θήραμα του κτήματος. Αλλά εγώ είχα έρθει να βρω ορτύκια.

Ένα από τα μεσημέρια που επέστρεφα στο κτήμα, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο από 800 έως 1000 μέτρα συνάντησα έναν επαγγελματία αγρότη. Αυτός με τα μηχανήματά του σπέρνει στάρι και το πουλά στους κτηνοτρόφους. Μιλάμε για περίπου 700 -1000 στρέμματα. Όχι ως μονοκαλιέργεια αλλά διάσπαρτα σε όλη την περιοχή της ορεινής κοινότητας.

«Καλωσόρισες», μου είπε και με ρώτησε πως τα πάω με το κυνήγι. Του εξήγησα ότι κάθε πρωί πήγαινα στον κάμπο αλλά δυστυχώς δεν είχα κάνει πολλά πράγματα.

«Πλάκα με κάνεις; πήγαινε στα χωράφια μου. Έχει μέσα ορτύκια. Τα ακούω!»

«Τι λες;», του απαντώ, «λάθος θα κάνεις, τα έχει μπερδέψει με τα κατσουλέρια.»  Τόσο ψηλά ορτύκια;

«Δεν ξέρω, πήγαινε να δεις», μου είπε.

Δεν είχα να χάσω κάτι. Έτσι το επόμενο πρωί ξεκίνησα να πάω στην τοποθεσία που μου υπέδειξε. Οι καλαμιές από τις πολλές βροχές που είχε ρίξει ήταν πρασινοκίτρινες,  η μουχρίτσα και άλλα χόρτα έδιναν ένα όμορφο χρώμα. Σταματάω το αμάξι και ακούω ένα κελάιδισμα ορτυκιού. «Μέγας είαι κύριε και θαυμαστά τα έργα σου».

Ορτύκια τόσο ψηλά; Σε αυτά τα μέρη δύο μήνες μετά θα βρεις μπεκάτσες. Φανταστείτε σταριές κουρεμένες να οριοθετούνται από οξυές.

Άρχισα να παιρνώ μια μια τις καλαμιές. Το κακό ήταν ότι όταν τελείωνε μια έκταση, έπεφτα στο δάσος. Έτσι έπρεπε κάθε φορά να παίρνω τα σκυλιά με το αμάξι, να πηγαίνω λίγο πιο κάτω που δημιουργήτο πάλι κάποιο ξέφωτο, σπαρμένο από σιτάρι ανά 3 χωράφια περίπου συναντούσα ένα δύο φορές ορτύκια. Περπάταγαν και ήταν δύσκολα για τα σκυλιά, αλλά αυτό τα έκανε να ψάχνουν με πάθος. Έτσι κατάφερα να καρπωθώ λίγα ορτύκια για να μπορέσω και φέτος να κάνω τη σούβλα μου και να πιο αρετσίνωτο μεσσογιτικό κρασάκι.

Με αυτά και αυτά έφτασε 15 Σεπτέμβρη και έπεσε Δευτέρα, συνέχισα να κυνηγώ σε αυτά τα μέρη γιατί την Τετάρτη που θα ερχόταν θα πήγαινα για κυνήγι αγριογούρουνου με την παρέα του χωριού. Την προηγούμενη από τη μέρα του Αγριογούρουνου πήγαμε με κάποιους για να «κόψουμε», δηλαδή να βρούμε που περούν τα γουρούνια.

Την επόμενη ημέρα όλο χαρά και άγχος, ξεκινήσαμε το κυνήγι. Πάω πολλά χρόνια με τα παιδιά 3-4 φορές το χρόνο μαζί τους. Πρώτη φορά όμως 10 η ώρα το πρωί είχαμε τελειώσει. Πως έγινε αυτό;

Πρωί πρωί όλοι χωριστήκαμε να βρούμε ίχνη. Ένας από τους ιχνηλάτες «έπεσε» πάνω στα γουρούνια, τα τουφέκισε και κατάφερε να τραυματίσει 1 αγριογούρουνο, με αποτέλεσμα να βάλουμε τα σκυλιά πάνω στο ίχνος από αίμα, να το βρουν.

Τελικά το βρήκαμε σε ένα πυκνό μέρος περσμένο. Δυσκολευτήκαμε πολύ να το φέρουμε στα αυτοκίνητα.

Τελικά το καταφέραμε και έτσι πήγαμε να το γλεντήσουμε στο σπίτι του κοινοτάρχη που κατά παράδοση τρώμε την «τηγανιά» από το συκώτι του αγριογούρουνου συνοδεία με δροσερό τοπικό παγωμένο τσιπουράκι.

Έτσι το μεσημεράκι πέρασε και ο καθένας έφυγε με ωραίες αναμνήσεις και με την ευχή για μια καλή αρχή. Βεβαίως όλοι μας πήραμε το μερίδιο μας από το αγριογούρονο.

Εγώ, όμως ήθελα και άλλη δράση. Μα γι΄ αυτό είχα έρθει. Όλη μέρα κυνήγι. Τις επόμενες μέρες αποφάσια να κυνηγήσω υδρόβια. Σάββατο – Κυριακή. Ταξίδεψα λοιπόν λίγα χιλιόμετρα και πήγα σε έναν κοντινό υδροβιότοπο της Κεντρικής Μακεδονίας για πάπιες.

Συνάντησα και άλλους συγκυνηγούς και για μια στιγμή αγχώθηκα εάν θα βρω καλό καρτέρι. Ευτυχώς βρήκα καλός μέρος όπου είχα καλή οπτική εικόνα και στέρεο μέρος μπροστά μου για να βρίσκω εύκολα τα πουλιά. Βεβαίως είχα και το κουρτσχααρ κοντά μου για να μην χάνω χρόνο να βρω τα θηράματα. Μου έκανε εντύπωση ότι ξένισε τους κυνηγούς η παρουσία του σκύλου στο βαλτοκυνήγι. Δυστυχώς λείπει ακόμα η κουλτούρα των παπακυνηγών να έχουν δίπλα τους και ένα σκύλο να τους βοηθά στο κυνήγι τους, και ακόμα βρίσκονται στη λογική του να ψάχνουν μέσα στα βάτα με ένα φακό να βρουν τα σκοτωμένα πουλιά και να χάνουν τελικά τα περισσότερα.

Το βαλτοκυνήγι αυτό θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω εύκολο αυτή την εποχή, εκτός από τα κουνούπια, που πραγματικά είναι ένας εφιάλτης στο καρτέρι. Κατά τ’ άλλα αυτή την περίοδο ο καιρός είναι καλός, δεν έχει το τσουχτερό κρύο του χειμώνα και τα πουλιά ήταν αντουφέκιστα και όχι τόσο διστακτικά, και επιπλέον είχε κυνηγούς και έτσι «ανέμιζαν» πουλιά και κατάφερα να καρπωθώ μερικές πάπιες.

Οι μέρες πέρασαν και εκεί που όλα λοιπόν ήταν ωραία και είχα βρει τη σειρά μου, κοίταξα κάποια στιγμή το ρολόι μου και είδα την ημερομηνία. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Τα ωραία πάντα κρατούν λίγο.

Έτσι πήρα το δρόμο της επιστροφής με την ελπίδα γρήγορα να γυρίσω για ακόμα περισσότερες περιπέτειες..