Όπως και στον
μέλλον θα έχετε την δυνατότητα να διαπιστώσετε, σε πολλά άρθρα μας γίνονται
αναφορές σε διάφορα κυνηγετικά περιστατικά.
Σκοπός
μας δεν είναι να σας τα αναφέρουμε σαν ιστοριούλες που γεμίζουν την σελίδα μας.
Σκοπός μας είναι στο μέτρο που μπορούμε, να καταδείξουμε συμπεριφορές και να
σχολιάσουμε, αν είναι σωστές, αν θα μας άρεσε να μας συμπεριφέρονται έτσι και
γενικά πως και εμείς θα πρέπει να φερόμαστε στα κυνηγοτόπια μας και στους
άλλους.
Έτσι
λοιπόν και σήμερα θα ήθελα να σας περιγράψω μια άκρως αντικυνηγετική και
επικίνδυνη συμπεριφορά ορισμένων «συναδέλφων» μας.
Σίγουρα
οι περισσότεροι από όσους κυνηγάτε πέρδικα έχετε βρεθεί κάτω από κάποιο κοπάδι
νωρίς το πρωί πριν ακόμα χαράξει και σίγουρα έχετε ακούσει το μοναδικό
τιτίβισμα της ορεινής πέρδικας που φτάνει στα αυτιά μας σαν μελωδία αγγέλων.
Σε
αυτήν ακριβώς την θέση βρέθηκα και εγώ σε κάποια κυνηγετική μου έξοδο. Από
νωρίς βρισκόμουν με το συγκυνηγό μου σε κάποιο κυνηγότοπο και είχα την τύχη να
κάθομαι και να ακούω 100 περίπου μέτρα από πάνω μου, να κράζουν ένα κοπάδι
πέρδικες.
Ενώ
με το φίλο μου χαμηλόφωνα συζητούσαμε πως θα πλησιάσουμε τα πούλια, πως θα
κλείσουμε τους δρόμους διαφυγής τους και γενικά πως θα μπορέσουμε να αυξήσουμε
τις λιγοστές ούτος ή αλλιώς, πιθανότητες επιτυχίας μας. Βλέπουμε ένα αυτοκίνητο
να φτάνει στα 50 μέτρα μακριά μας. Στην αρχή δεν μας απασχόλησε η παρουσία άλλων στο μέρος που είχαμε
αποφασίσει να κυνηγήσουμε. Μιας και σίγουρα μας είχαν δει, (ο συγκυνηγός μου
έκανε σινιάλο με τα φώτα των φρένων) υποθέσαμε λοιπόν ότι θα καταλάβαιναν ότι αφού
ήμασταν εκεί και το κοπάδι έκραζε ακριβώς από πάνω μας, θα το κυνηγούσαμε
εμείς. Παρόλα αυτά όμως, αν και δε μπορούσαμε καθαρά λόγο του σκότους να
διακρίνουμε τις κινήσεις τους, ακούσαμε αρκετή φασαρία και κινήσεις, σαν να ετοιμάζονταν
να ξεκινούσαν για τις πέρδικες που ήταν από πάνω μας. Κοιταχτήκαμε με τον
συνκυνηγό μου σαν να το φοβόμασταν, αλλά να μην θάλαμε να το πιστέψουμε,
δυστυχώς οι φόβοι μας για την «κατσαπλιάδικη» συμπεριφορά των συναδέλφων μας,
βγήκαν αληθινές. Πριν ακόμα δέσουμε τα παπούτσια μας, ακούσαμε μέσα στο σκοτάδι
μια τουφεκιά. Αμέσως μετά κάτι σαν ιαχές ινδιάνων που μόλις είχαν γδάρει το
«σκαλπ» κάποιου λευκού και γενικά μια τραγελαφική κατάσταση. Όπως ήταν φυσικό
το μόνο που εμείς κάναμε, ήταν να καθόμαστε σκεπτικοί σε έναν βράχο με τα
σκυλιά δίπλα μας και μόλις ο θεούλης έδωσε το πρώτο φως στην ήμερα, να
καμαρώνουμε τους πρωινούς κυνηγαράδες, να ανεβαίνουν προς την κορυφή. Όπως ήταν
φυσικό στην προσπάθεια να μπουν μέσα στα πουλιά πριν ακόμα χαράξει, έδιωξαν το
κοπάδι χωρίς να το δουν αλλά ούτε να το ακούσουν και βέβαια μέχρι και αργά το
μεσημέρι τα πουλιά δεν φάνηκαν πουθενά. Δεν ξέρω αν -όπως κάποιος μου είπε- θα
πρέπει να περιμένω συμπεριφορά λόρδων, μιας και αυτοί υπάρχουν μόνο στην Αγγλία,
αλλά σίγουρα δεν περίμενα και συμπεριφορά κλεφτοκοτάδων, μιας και ο καιρός τους
έχει περάσει προ πολλού.
Τι
μεγάλη χαρά θα έκαναν οι "συνάδελφοι" που μπήκαν νύχτα μπροστά μας
και τι μεγάλη ικανοποίηση ένιωσαν όταν σκότωσαν την «προγκηγμένη» πέρδικα χωρίς
να δώσουν καν στα σκυλιά τους την δυνατότητα να φερμάρουν και να απορτάρουν το
πουλί. Αλλά και τι ωραία είναι να ακούς 20 πουλιά από πάνω σου και μετά να
τριγυρνάς σαν χαμένος έτοιμος να τηλεφωνήσει σε χαρτορίχτρα για να σου πει που
πήγαν.
Ελπίζω
¨συνάδελφοι¨ να περηφανευτείτε αρκετά επιδεικνύοντας την πέρδικα που χτυπήσατε
και να ικανοποιήσετε αρκετά τον αρρωστημένο σας εγωισμό σας.
Θα
πρέπει βεβαία εδώ να σημειώσω ότι, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης κυνηγετικής
παιδείας, αλλά έλλειψη γενικότερης παιδείας και κοινωνικής αγωγής. Αυτοί που
στο βουνό δεν σέβονται ζώα, θηράματα και ανθρώπους, μην νομίζετε ότι θα
σεβαστούν οτιδήποτε και στην κοινωνική τους ζωή. Πάντα θα προσπαθήσουν να
περάσουν το φανάρι με κόκκινο, θα προσπεράσουν από δεξιά και ποτέ δεν θα
περιμένουν σε καμία σειρά. Υπομονή, αρετή, μεγαλοψυχία, μεγαλείο υπερηφάνεια
είναι λέξεις που πάντα θα λείπουν τόσο από το λεξιλόγιο τους όσο και από τους
ίδιους.
(Πρώτη δημοσίευση Ιούλιος 2004 www.kinigotopos.gr)
