Μια πολύ άσχημη μέρα του χειμώνα, μια μέρα της οποίας η νύχτα που
είχε προηγήθη έβρεχε σχεδόν ακατάπαυστα με μόνο κάποια μικρά διαστήματα στέγνας
από τις 12:00 έως τις 04:00, ξεκίνησα να πάω για ένα από τα πιο δημοφιλή
κυνήγια για τον Έλληνα και γενικά για τον Ευρωπαίο κυνηγό, για μπεκάτσα .
Θεώρησα
λοιπόν κάλο να πάω σε ένα μέρος στο οποίο στο παρελθόν είχα ξανασηκώσει με
ανάλογο καιρό πουλιά και στο συγκεκριμένο μέρος θα είχα όπως υπέθεσα, και
ησυχία μίας και οι λαγοκυνηγοί που συνήθως κυνηγούν σε αυτό το μέρος, μάλλον
δεν θα επιχειρούσαν μετά από τέτοια κακοκαιρία να κυνηγήσουν. Έτσι τουλάχιστον
πίστευα μέχρι την στιγμή που με έκπληξη είδα το αυτοκίνητο ενός συχωριανού μου
να έχει σταματήσει λίγα μέτρα μπροστά. Αν και για το κυνήγι της μπεκάτσας δεν
χρειάζεται να ξεκινήσεις πολύ πρωί εγώ λόγο και της ιδιοτροπίας μου που δεν
κοιμάμαι και πολύ αλλά και που μου αρέσει να βλέπω την αυγή στο βουνό, είχα
εκείνη την μέρα ξεκινήσει αρκετά πρωί και βρισκόμουν στο κυνηγότοπο γύρω στις 7:30
π.μ. βεβαία οι αγαπητοί λαγοκυνηγοί σίγουρα θα είχαν προηγηθεί από έμενα
τουλάχιστον μισή ώρα. Η μέρα πέρασε χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις μίας και δεν
στάθηκα τυχερός να μπορέσω να ντουφεκίσω το μοναδικό πουλί που σήκωσε ο σκύλος μου, έτσι την περισσότερη ώρα την
περνούσα χαζεύοντας τριγύρω και ευγνωμονώντας τον θεό που είχα την δυνατότητα
να περπατώ να μυρίζω και να κυνηγώ σε αυτόν τον πανέμορφο τόπο, σε όλη όμως την
πορεία μου στον κυνηγότοπο δεν άκουσα ούτε μια φορά τα λαγόσκυλα να
κλαφουνίζουν μήτε ντορό μήτε λαγό, δεν μου έκανε όμως καμία εντύπωση μιας και
όπως στην αρχή σας περιέγραψα η μέρα δεν ήταν κατάλληλη για τέτοιου είδους
κυνήγια. Μεγάλη όμως εντύπωση μου έκανε όταν στον δρόμο του γυρισμού προς το
αυτοκίνητο είδα τους λαγοκυνηγούς με περισσή χαρά να βγάζουν από τα σακίδια
τους δυο κοκαλωμένους λαγούς και με καμάρι να τους τοποθετούν στο καπό του
αυτοκινήτου τους. Στην αρχή σάστισα με το θέαμα των δύο λαγών αλλά μετά την
πρώτη συγκίνηση μου προσπάθησα με προσοχή να θυμηθώ ένα είχα ακούσει πυροβολισμό
ματαία όμως, ή η μνήμη μου με είχε προδώσει ή πυροβολισμός δεν είχε ακουστεί.
Πλησίασα και με ευγένεια τους συγχάρηκα για την επιτυχία τους, αυτοί δε, ήταν
μες την καλή χαρά. ¨Μπράβο τους είπα με τέτοια
μέρα και δυο λαγούς¨ και αυτοί με ύφος δέκα καρδινάλιων μου απήντησαν
¨αν έχεις καλά σκυλιά και είσαι καλό ντουφέκι κάθε μέρα έχει λαγό ¨, τους
χαιρέτησα ευγενικά και πάλι και πήγα προς το αυτοκίνητο μου για να πάρω και εγώ
το δρόμο του γυρισμού, βλέποντας τους να φεύγουν και μάλιστα με δυσκολία, λόγο
της λάσπης στην οποία παραλίγο να κολλήσουν, αλλά με μεγάλη χαρά για την
επιτυχία τους.
Στον δρόμο τις επιστροφής χιλιάδες πράγματα στριφογύριζαν
στο κεφάλι μου, πως είναι δυνατόν να έχουν δυο λαγούς χωρίς να πέσει ούτε μία
τουφεκιά, όμως εγώ είδα τους λαγούς ντουφεκισμένους. Ίσως λοιπόν να τους είχαν
ντουφεκίσει πριν παω εγώ, από τις 7: 00 που ξημερώνει μέχρι τις 7:30 που πήγα
εγώ είχαν μίση ώρα. Άραγε προλαβαίνεις να χτυπήσεις δυο λαγούς σε μίση ώρα, και
πόση απόσταση μπορείς να ψάξεις κυνηγώντας σε μισή ώρα έτσι ώστε να σηκώσεις δυο λαγούς;
Μήπως οι λαγοί ήταν κατεψυγμένοι ή κυνηγημένοι όχι με τόσο
νομίμους τρόπους; Όσο αυτά γύριζαν στο κεφάλι μου τόσο η περιέργεια μου μεγάλωνε,
έτσι αποφάσισα να βρω ένα φίλο μου ο οποίος τους γνώριζε καλύτερα από έμενα και
ίσος μου έλυνε τις απορίες μου .
Στο καφενείο του χωρίου στο οποίο τον περίμενα να έρθει
είδα και του δύο πρωινούς κατά λάθος συγκυνηγούς μου, να κάθονται και με καμάρι
εξιστορούσαν τα πρωινά κατορθώματα τους. ¨Έτσι που λες τάδε, τρεις ώρες τον κυνήγαγαν
του βγάλανε τα νύχια ¨ ή ¨τον δεύτερο τρεις τουφεκιές μου έφαγε και οι τρεις
πάνω του και αυτός δεν έλεγε να πέσει ¨ .
Ακούγοντας όλα αυτά μου έρχονταν να βάλω τις φωνές ή εγώ
ήμουνα αλλού ή αυτοί μιλούσαν για άλλη περίπτωση.
Ο φίλος μου δεν άργησε να έρθει και αφού του εξήγησα τα
γεγονότα τον είδα να ξεσπάει σε τρανταχτά γέλια, ¨μπορεί από τις 7:00 μέχρι τις
7:30 να μην άκουσες ντουφεκία αλλά αν ήσουνα εκεί από τις 12 τα μεσάνυχτα μέχρι
τις 4 το πρωί τότε να είσαι σίγουρος ότι θα άκουγες ¨
Έτσι λοιπόν ο φίλος μου έλυσε όλες τις πρωινές μου
απορίες, όμως οντάς πραγματικά ανήσυχος νους, χιλιάδες άλλες μου δημιουργήθηκαν
.
Αυτοί οι «κύριοι» που με τόσο καμάρι εξιστορούσαν τα δήθεν
κατορθώματα τους, ποιόν κορόιδευαν;
Κορόιδευαν τους άλλους συνομιλητές τους, ή κορόιδευαν τους
εαυτούς τους; αυτοί με τα καλά σκυλιά και τα αλάνθαστα ντουφέκια, μήπως
πηγαίνοντας στο σπίτι τους και βάζοντας τον λαγό στο τσουκάλι, αναρωτιόντουσαν
πραγματικά εάν είναι κυνηγοί ή απλά εγκληματίες τυφεκιοφόροι που για να έχουν
νόμιμα το όπλο βγάζουν κάπου κάπου και καμία άδεια θήρας.
Αναρωτιόνται άραγε πόσο δειλό από μέρος τους είναι να κυνηγούν ένα από τα πιο ευγενή θηράματα με
τα φώτα, δεν χαρακτηρίζω την πράξη τους αυτή αντιαθλητική, γιατί για αυτούς το
κυνήγι δεν είναι άθλημα. Είναι απλά ένας τρόπος να αποδεσμευτούν από πολλά
κόμπλεξ από τα οποία διακατέχονται, είναι ένας ακόμα τρόπος να δημιουργούν
ψευδαισθήσεις για να τονώσουν τον εγωισμό τους. Δεν μιλάω για προσωπικότητα
γιατί προσωπικότητα τέτοια υποκείμενα δεν έχουν.
Ίσως οι λέξεις που χρησιμοποιώ να είναι σκληρές, όμως
είναι λίγες για να μπορέσουν να περιγράψουν έναν άνθρωπο, δεν λέω κυνηγό γιατί
η λέξη αυτή είναι ιερή, που μπορεί να σκοτώνει το θήραμα χωρίς να του
δίνει την ευκαιρία της φυγής που είναι η
μοναδική άμυνα του. Και στην αρχαιότητα, στην οποία τα μέσα άσκησης του
κυνηγίου ήταν μηδαμινά, ακόμη και τότε που το θήραμα αποτελούσε πηγή
εξασφάλισης τροφής, απαγορεύονταν η Θήρευση με δόλια μέσα. Στην εποχή δε της
τουρκοκρατίας οι μεγάλοι οπλαρχηγοί, των οποίων χαρακτηριστικό γνώρισμα ήταν να
ήσαν κάλοι κυνηγοί, δεν έριχναν στο θήραμα δεύτερη ντουφέκια και ποτέ δεν το
κυνηγούσαν στα μέρη στα οποία έπινε νερό και όταν κοιμόταν. Τι μεγαλείο για
τους σημερινούς απογόνους αυτών των ένδοξων ανδρών να κυνηγούν με τα φώτα, ή με
θηλιές των λαγό και τι κατάντια θεέ μου να καυχιόνται και για τα κατορθώματα
τους αυτά. Δόξα τον θεό οι περισσότεροι από εμάς έχουμε σήμερα τον τρόπο να
παμε στο σούπερ Μάρκετ, και να αγοράσουμε δυο λαγούς για να φάμε, πηγαίνετε λοιπόν
«κύριοι» να αγοράσετε κανέναν λαγό και αφήστε στους πραγματικούς κυνηγούς το
κυνήγι. Αφήστε αυτούς που τους αρέσει να ηγούνται του κυνός να ασκούν αυτό το τόσο μεγαλειώδες
άθλημα που λέγεται κυνήγι, αφήστε τους να βγαίνουν στο βουνό να χαίρονται την φύση
και να βλέπουν τα σκυλιά τους να προσπαθούν να σηκώσουν τον λαγό, αφήστε τους
να χαίρονται με το ξεσήκωμα ενός λαγού και όχι με την μυρωδιά του στιφάδου, και
εσείς συρθείτε στην τρύπα σας και ασχοληθείτε με κάτι άλλο .
Η παραπάνω ιστορία
είναι αληθινή και το όλο συμβάν εξελίχθηκε κάπου στην Εύβοια την προπερασμένη
χρόνια. Για εύλογους λόγους δεν αναφέρθηκαν ονόματα και τοποθεσίες, καθώς
επίσης προσπαθήσαμε να κάνουμε πιο λογοτεχνική την αφήγηση, για την ευκολότερη
ανάγνωση της.
Πιθανόν αρκετοί φίλοι
μας να την γνωρίζουν, και την ιστορία αλλά και τους πρωταγωνιστές της, και
διαβάζοντας την να αναρωτηθούν γιατί γράφουμε πράγματα γνωστά .
Τα γράφουμε για να
καταλάβουν ότι ακόμα και εάν δεν υπάρχουν στοιχεία όλοι μας τους ξέρουμε, και
το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται ακόμη περισσότερο «καραγκιόζηδες»
προσπαθώντας να μας πείσουν ότι είναι κυνηγοί και μάλιστα νόμιμοι.
Εάν και εσείς θέλετε
κάποια από τις τόσες ανάλογες ιστορίες που γνωρίζετε να την δείτε δημοσιευμένη,
εμείς ευχαρίστως να τη δημοσιεύσουμε, για να δουν αυτοί οι «κύριοι» ότι δεν τρώμε
¨κουτόχορτο¨ .
