Ο απαγορευμένος καρπός
Ξαναδιαβάζοντας το σχεδόν μόνιμο αίτημα των κυνηγετικών οργανώσεων μας για ελεύθερη χρήση των ραβδωτών όπλων, εύλογα και για πολλοστή φορά αναρωτιέμαι αν είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε με ΑΣΦΑΛΕΙΑ αυτά τα τόσο υψηλών απαιτήσεων εκπαίδευσης, αλλά και δυνατοτήτων όπλα. Για να σας τεκμηριώσω το κατά την προσωπική μου άποψη εκπαιδευτικό κενό που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γύρω από τα συγκεκριμένα όπλα, σας καλώ να ρίξετε μια μάτια στο άρθρο του Γιώργου Καραμήτρου, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Γερμανία. Και στο οποίο πραγματεύεται την ιστορία του αθλήματος της σκοποβολής με αποσυρμένα στρατιωτικά τυφέκια, αλλά και τους αγώνες και το πώς αυτοί διεξάγονται μέσω των τεσσάρων επισήμων ομοσπονδιών στην Γερμανία.
Θα ήθελα και μέσα από τον πρόλογο μου αυτόν να ευχαριστήσω τον Γιώργο Καραμήτρο για το πολύ καλό και εμπεριστατωμένο άρθρο του.
Ο υπεύθυνος ύλης
Τσομώκος Διομήδης
Άρθρο του Γιώργου Καραμήτρου (Γερμανία)
Θα αναρωτηθεί κανείς ποιοι τρελοί ασχολούνται και κάνουν ακόμα και αγώνες με αποσυρμένα στρατιωτικά τουφέκια; Αλλά και τι σχέση έχει αυτό με την Άθληση;
Σίγουρα πολλοί θα είναι αυτοί στην ιδιαίτερα στην χωρά μας που θα έκαναν τις παραπάνω ερωτήσεις, πολλοί ακόμη και σκοπευτές οι οποίοι αθλούνται μόνο με αεροβόλο τουφέκι ή στο καραμπινάκι των 22.lr. Κι όμως φίλοι μου με το συγκεκριμένο άθλημα ασχολούνται πολλοί περισσότεροι από ότι θα μπορούσατε να φανταστείτε.
Στο εξωτερικό και σε χώρες όπως η Γερμανία, οι αγώνες με στρατιωτικά τουφέκια έχουν πολύ μεγαλύτερη παράδοση απ’ ότι η σχετικά η νέα αθλητική δραστηριότητα των αεροβόλων και μικρών διαμετρημάτων όπλα.
Για παράδειγμα ομοσπονδίες όπως η αμερικανική ή η βρετανική σκοπευτική ομοσπονδία (Nation Rifle Association), ξεκινούν τις δραστηριότητες τους στα μέσα του 19ου αιώνα με τα τελευταίου τύπου στρατιωτικά τουφέκια τις εποχής. Το ίδιο στην Ελβετία αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Στη Γερμανία η σκοπευτική παράδοση μας πηγαίνει πίσω στον 14ο αιώνα, εκεί όπου τα μέλη των σκοπευτικών οργανώσεων ασκούνταν στην σκοποβολή με βαλλίστρες, ώστε να είναι σε ετοιμότητα να προστατέψουν την πόλη τους κατά τις επιδρομές των διαφορών φεουδαρχών της εποχής. Στην συνέχεια και μετά την εμφάνιση των πρώτων εμπροσθογεμών, ασκούνταν με τα εμπροσθογεμή «μολυβδόβολα» όπως τα ονομάζανε όπλα, τα οποία ήταν γνωστά και στο Βυζάντιο πριν απ’ την άλωση της Πόλης. Εννοώ τα εμπροσθογεμή «τουφέκια» η οποία ρίζα της λέξης «τουφέκια» έρχεται από την τούρκικη γλώσσα και απλώς την ελληνοποιήσαμε.
Περνώντας στα τέλη του προπερασμένου αιώνα και στους πρώτους μοντέρνους ολυμπιακούς αγώνες, δηλαδή στο1896μχ στην Αθήνα, θέλω να υπενθυμίσω πως οι νικητές στα αθλήματα της σκοποβολής ήταν επί το πλείστον Έλληνες. Τα αγωνίσματα σκοποβολής στην πρώτη ολυμπιάδα της νεότερης εποχής ήταν τα 200μ και 300μ με στρατιωτικά ‘τουφέκια’ και τα 25 και 30μ με περίστροφο και πιστόλι. Στα 200μ έχουμε χρυσό για τον Καρασεβδά Παντελή, αργυρό για τον Παυλίδη Παύλο και χάλκινο για τον Τρικούπη Νικόλαο. Στα 300μ χρυσό για τον Ορφανίδη Γεώργιο και αργυρό για τον Φραγκουδή Ιωάννη.
Θα ήθελα τώρα να περάσουμε στο αγώνισμα με επαναληπτικά τουφέκια κινητού ουραίου που κατά το παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθεί από κάποιο στρατό ή αστυνομία ανά τον κόσμο.
Στη Γερμανία υπάρχουν τέσσερεις σκοπευτικές ομοσπονδίες οι οποίες είναι:
1.DSB (Γερμανική Σκοπευτών Ομοσπονδία), 2.BDS (Ομοσπονδία Γερμανών Σκοπευτών), 3.DSU (Γερμανική Σκοπευτών Ένωση), 4. BDMP (Ομοσπονδία Σκοπευτών Στρατού και Αστυνομίας). Όλες τους είναι αναγνωρισμένες από τις Γερμανικές αρχές ως αθλητικές ομοσπονδίες, μετά και από την αλλαγή του νόμου περί όπλων που επέφερε το μακελειό της Ερφουρτής.
Στη 1.DSB η οποία είναι και ο σκοπευτικός σύλλογος του οποίου είμαι μέλος, επιτρέπονται όλα τα επαναληπτικά τουφέκια με κινητό ουραίου που χρησιμοποιήθηκαν από τον Στρατό ή την Αστυνομία έως 31.12.1963. Οι Σφαίρες μπορεί να είναι κοινές της αγοράς ή επαναγεμιζόμενες για καλύτερα αποτελέσματα. Το δεκάρι στον στόχο είναι 50χιλιοστα, ενώ οι υπόλοιποι δακτύλιοι απέχουν ο ένας από τον άλλο 25χιλιοστα.
Ο στόχος βρίσκεται σε απόσταση 100μ και γίνονται 40 βολές, δυο σειρές από 10 σφαίρες όρθιος και δυο σειρές από 10 σφαίρες σε πρηνή κατάκλιση. Τα όπλα πρέπει να είναι σε αυθεντική κατάσταση χωρίς μετατροπές όπως διαφορετικά σκοπευτικά ή άλλο διαμέτρημα κτλ
Στη 2.BDS εκτός από τα επαναληπτικά τουφέκια με κινητό ουραίου, επιτρέπονται και τα αυτογεμή στρατιωτικά τουφέκια που χρησιμοποιούνταν έως το 31.12.1965 και με διαμέτρημα από 6,5 έως 8χιλιοστα/.323της ίντσας. Και σε αυτή την ομοσπονδία η απόσταση του στόχου βρίσκεται στα 100μ. Η διαφορά με την DSB είναι ότι σε αυτή την ομοσπονδία υπάρχουν και άλλα αγωνίσματα όπως με κυνηγητικά τουφέκια με ή χωρίς κιάλι, καραμπινάκια καουμπόικου τύπου σε 357.magnum 44.magnum κτλ.
Στη DSU στο αγώνισμα στρατιωτικό τυφέκιο με κινητό ουραίο οι περιορισμοί είναι οι εξής, να είναι σε αυθεντική κατάσταση, ο γεμιστήρας να αποδέχεται τουλάχιστον 5 σφαίρες. Τα σκοπευτικά μπορεί να είναι εκτός από το ύψος και στο πλάι ρυθμιζόμενα. Στους αγώνες έχουμε 20 βολές στο στόχο με 4 σειρές ανά 5 σφαίρες όλες σε πρηνή κατάκλιση. Βεβαία υπάρχουν και σε αυτή την ομοσπονδία διάφορα άλλα αγωνίσματα με αυτογεμή αλλά και κυνηγητικά όπλα.
Στη BDMP δηλαδή στη ομοσπονδία των Σκοπευτών του Στρατού και της Αστυνομίας που είναι και η πρώτη που ασχολήθηκε με το αγώνισμα του στρατιωτικού τουφεκιού με κινητό ουραίου, αλλά και με τα αυτογεμή στις αρχές τις δεκαετίας του
Κάπου εδώ θα ήθελα να κλείσω την αναφορά μου αυτή στην αγωνιστική σκοποβολή με τουφέκι, χωρίς όμως να παραλείψω να αναφερθώ και στο κόστος για αυτά τα τουφέκια, το οποίο συνήθως κυμαίνεται από 100 ευρώ έως και 500 ευρώ ανάλογα με τη διαθεσιμότητα και την κατάσταση που βρίσκεται το όπλο. Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε μπορεί κανείς να αποκτήσει ένα ελβετικό Κ31 σε 7,5x55 swiss -το διαμέτρημα του οποίου θεωρείται ως ένα από τα πιο εύστοχα- με 200 έως 450 ευρώ σε αρίστη κατάσταση. Ή ένα Μαννλιχερ Μ95 του αυστριακού στρατού σε 8x50R η8x56R, το οποίο βρίσκει κανείς με το πολύ 150ευρω σε άριστη κατάσταση, το πρόβλημα είναι όμως η διαθεσιμότητα των φυσιγγιών που ανεβάζει την τιμή. Ενώ αγοράζει κανείς 1000 σφαίρες στα διαμετρήματα των 308 Winchester (γνωστό και ως 7,62x51NATO) ή 8x57(γερμανικό μαουζερ αλλά και στον ελληνικό στρατό με το τυφέκιο Μ1930 μαουζερ κατασκευασμένο στη Βέλγικη Fabrique Nationale) για 200 έως 250ευρω, θα πρέπει να ξοδέψει για το Ελληνικό Μαννλιχερ Σοεναουερ Μ1903 που έχει το διαμέτρημα των 6,5x54MS για 10σφαιρες 40 ευρώ.
Ελπίζω να σας έδωσα μια γενική εικόνα γύρω από το αγώνισμα με επαναληπτικά μολυβδόβολα κινητού ουραίου και να σας ξενάγησα λίγο σε αυτόν τον ξεχωριστό κόσμο των ραβδωτών.
