Ο Ρόλος των Κυνηγετικών δοκιμασιών και του συστήματος ανάδειξης
σε συνάρτηση με τον κυνηγετικό σκύλο.
Γράφει ο Κώστας Καλφόπουλος
Ανέκαθεν έχουν δοθεί στην δημοσιότητα απόψεις σχετικά με την σχέση που έχει ο κυνηγός με τον σκύλο του, απέναντι στους εκτροφείς κυναγωγούς και της κυνηγετικές δοκιμασίες.
Με μια γρήγορη αλλά ώριμη σκέψη θα έλεγε κανείς ότι είναι και πρέπει να είναι μια σχέση δυο συγκοινωνούντων δοχείων που έχουν ένα κοινό στόχο, οι μεν ενασχολούμενοι με το κομμάτι της αναπαραγωγής να έχουν άμεση επαφή και κατανόηση του τι ζητά ο σημερινός κυνηγός και οι δε να χρησιμοποιούν αξιόλογα τους σκύλους που παίρνουν από τους εκτροφείς.
Είναι γνωστό ότι πριν από 1,5 αιώνα τα field trials ξεκίνησαν με σκοπό να επιλεχθούν τα καλύτερα σκυλιά ώστε να χρησιμοποιηθούν στην αναπαραγωγή με σκοπό να βρίσκονται σκύλοι χρήσιμοι για το κυνήγι.
Συνεπώς οι δοκιμασίες θεωρούνταν ουσιαστικά ως μέσο σύγκρισης, με σκοπό να επαληθευτούν οι ικανότητες των σκύλων.
Τότε και συγκεκριμένα στην Αγγλία το 1867 οι αγώνες για κάθε σκύλο διαρκούσαν 3 ώρες, οι κριτές έβγαζαν το συμπέρασμα τους από τον αριθμό των πουλιών που συναντούσε ο σκύλος αλλά και τις φυσικές αρετές που διέθετε.
Με τα χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν ο αριθμός των συμμετεχόντων ήταν μεγαλύτερος και έτσι ο χρόνος μειώθηκε στην μία ώρα και τριάντα λεπτά.
Έως ότου φτάσαμε στο σήμερα που ο αγώνας είναι της διάρκειας των 15 λεπτών, αφού πολλές φορές όμως έχουν το πολύ δέκα σκύλους στο τερέν……
Έχω ακούσει έμπειρους κριτές σε αξιολόγηση να λένε ότι κάποιες αρετές είναι εύκολο να τις δούμε μέσα σε λίγα λεπτά όπως ¨¨πάθος, καλπασμός, φέρμα, ευφυΐα, μύτ稨¨.
Τι γίνεται όμως π.χ. με την αίσθηση θηράματος;
Εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι και αυτό φαίνεται κατά προσέγγιση.
Σε αυτό το σημείο το σύστημα δείχνει ανεπάρκεια γιατί μια κατά προσέγγιση αξιολόγηση μπορεί να βλάψει αρκετά στην επιλογή.
Είναι γνωστό και πράγματι έτσι είναι ότι ένας αγώνας ή πιο σωστά μια κυνηγετική δοκιμασία σε καμία περίπτωση δε μπορεί να ομοιάσει με τις πραγματικές συνθήκες κυνηγίου.
Πάντα θα είναι μια προσομοίωση, άρα θα έχουμε μια κατά προσέγγιση αξιολόγηση ορισμένων αρετών. Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα έπρεπε να γίνεται μπαράζ, από το οποίο θα μπορούμε να έχουμε πιο σωστή αξιολόγηση. Θα αναρωτιέστε πώς μπορεί να γίνει αυτό είναι απλό οι νικητές της πρώτης και της δεύτερης ημέρας των κυνηγετικών δοκιμασιών από όλα τα τερέν να αγωνίζονται μεταξύ τους και από αυτούς να βγαίνει ο νικητής.
Σήμερα οι κυνηγετικές δοκιμασίες μετατράπηκαν λεκτικά σε αγώνες και ανταγωνισμό για το ποιος θα ανέβει στο βάθρο των 3 θέσεων και εδώ όμως το σύστημα δείχνει μια αδυναμία, αν χρησιμοποιούσαμε συνολική αξιολόγηση κάθε σκύλου χωρίς φραστικές αξιολογήσεις αλλά με βαθμολογικό σύστημα (π.χ. μύτη 5 βαθμούς, έρευνα 8 βαθμούς κτλ) που υπάρχει και σε άλλες χώρες έχω την εντύπωση ότι θα είχαμε πιο σαφή εικόνα των διαγωνιζόμενων σκύλων που οι κυναγωγοί είχαν την τιμή και το σθένος να τα δείξουν.
Αναλύοντας την κατάσταση βαθύτερα στο θέμα της επιλογής σε ορισμένες φυλές το σύστημα αξιολόγησης λειτουργεί και σε άλλες πιστεύω ότι είναι ατελής και χρειάζεται κάποιες βελτιώσεις π.χ. δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να έχουμε το ίδιο σύστημα αξιολόγησης ανάμεσα σε Αγγλικές και Ηπειρωτικές φυλές.
Η διαφορετικότητα κάθε ράτσας πρέπει να είναι ο θεμελιώδης λίθος.
Ας πάμε να δούμε και να εστιάσουμε τι ακριβώς ακούγεται λέγεται και γράφεται για το τι συμβαίνει στην κυνοφιλία.
Κανείς δεν αμφιβάλει ότι οι Έλληνες έχουν προσπαθήσει και έχουν κατακτήσει πολλά σε όλες τις κυνηγετικές φυλές, αυτό όμως δεν σημαίνει ανάπαυση χωρίς συνεχόμενα βήματα βελτίωσης.
Αν πραγματικά θέλουμε το καλό της κυνοφιλίας με ένα ευοίωνο μέλλον πρέπει να δούμε και από κάποια σκοπιά τα προβλήματα που υπάρχουν ώστε να τα διορθώσουμε.
Η σημερινή κυνοφιλία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι προνόμιο της άρχουσας τάξης όπως παλιά όπου εξυπηρετούσε την αλαζονεία τους μόνο, σήμερα η κυνοφιλία ασκείται από κάποιους ως επάγγελμα κάτι που δεν είναι κακό.
Όμως όπως σε όλα τα επαγγέλματα έχουμε καλούς και κακούς επαγγελματίες.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι το μη τέλειο σύστημα τους δίνει ευκαιρία για επιβίωση.
Όλοι αυτοί στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το μίασμα που αμαυρώνει τον κόπο του κάθε ενός που θέλει να κάνει τίμια την δουλειά του ή να πραγματοποίηση το όραμα του.
Αυτοί λοιπόν ωθούν τα πράγματα με βάση πρωτίστως στο οικονομικό συμφέρων και δημιουργούν μόδες ωθώντας τις δοκιμασίες σε ένα θέαμα παρά σε σημαντική διαδικασία με στόχο τον κυνηγετικό σκύλο..
Στα κυνοφιλικά Βlogs στο διαδίκτυο σχολιάζονται αρκετά ευτράπελα
Αυτοί λοιπόν που είναι αποδέκτες του ΟΤΙ αναπαράγεται ή ακόμα και εισάγεται πολλές φορές από χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ κάνουν λόγω σε πολλές περιπτώσεις για σκυλιά δύσχρηστα.
Ο λόγος πιστεύω είναι ότι τέτοια άτομα προέρχονται από φτωχές εκτροφές με ελλιπής γνώσεις είτε από ανθρώπους που οι στόχοι τους είναι η ύλη και μόνο.
Πρωτίστως πρέπει να στηριχθεί από όλους η ποιοτική Ελληνική εκτροφή.
Η αρχή πρέπει να δοθεί όμως από αυτούς που είναι οι λεγόμενοι παράγοντες ώστε να δώσουν το παράδειγμα προς μίμηση.
Σίγουρα κάποιες φορές η βιασύνη του να αποκτήσουμε γρήγορα κάποιο σκύλο αλλά και το χαμηλό κόστος κάνει αυτό το πακέτο πολύ ελκυστικό.
Αυτό όμως που δεν είναι σίγουρο είναι ότι πολλές φορές δεν συνάδει και με πολύ καλές αρετές.
Ο καλός κυνηγετικός σκύλος είναι δουλειά μόχθου και αυτός σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι χωρίς κόστος, γιατί καλώς η κακός η ποιότητα συνοδεύεται και με κάποιο αξιόλογο κόστος το οποίο αντιπροσωπεύει βέβαια και ανθρώπους με δύναμη γούστο και απαιτήσεις.
Για να συμβούν όλα αυτά καθοριστικό ρόλο θα παίξουν και οι κριτές με εμπειρία και γνώση στην ΕΚΑΣΤΟΤΕ φυλή.
Πράγματι όσο περισσότερο οι κριτές θα είναι πεπειραμένοι τίμιοι και ικανοί τόσο λιγότερο οι γραφειοκρατικές μερικές φορές ατέλειες του συστήματος επιλογής θα μπορούν να κάνουν ζημιά εις βάρος του κυνηγετικού σκύλου.
Πιστεύω ότι η βελτίωση των κυνηγετικών δοκιμασιών και της αξιοπιστίας τους πρέπει να είναι κοινός στόχος για τους ανθρώπους που ασχολούνται ενεργά με την κυνοφιλία.
