Άρθρο του Θωμά Πετρόχειλου
Η διαδικασία μάθησης δεν έχει αλλάξει στο σκύλο εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Είναι η ίδια διαδικασία με την οποία μαθαίνει ο λύκος, το τσακάλι ή το ινδικό αγριόσκυλο. Δεν υπάρχει ανεκπαίδευτος λύκος στην άγρια φύση, διότι το ρόλο του εκπαιδευτού, του δασκάλου του τον παίζουν τα μεγαλύτερα, ισχυρότερα και εξυπνότερα ζώα της αγέλης.
Μέσα από την διαδικασία αυτή μεταβάλλεται το σημερινό κουτάβι στο αυριανό χρήσιμο και έμπειρο μέλος της αγέλης και ίσως στο μελλοντικό της αρχηγό. Δεν υπάρχουν γενετικές διαφορές μεταξύ του σκύλου και του αγριόσκυλου, του τσακαλιού και του λύκου διότι αυτά τα είδη είναι δυνατόν να ζευγαρωθούν μεταξύ τους, οι δε απόγονοι τους να είναι απόλυτα γόνιμοι.
Το γεγονός ότι ο άνθρωπος προσφέρει τροφή και προστασία στο σκύλο γίνεται πλήρως κατανοητό από το κουτάβι διότι στην αγέλη των άγριων σκύλων, όλα τα κουτάβια φροντίζονται απ’ όλα ανεξαρτήτως των μέλη της αγέλης και ακόμα τους προσφέρεται τροφή από μέρος του περιεχομένου του στομαχιού των κυνηγών τη στιγμή που γυρίζουν από το κυνήγι και την οποία τροφή κάνουν εμετό για να την φάνε τα κουτάβια.
Οι βαθιές φωλιές στο έδαφος εξασφαλίζουν στα ζώα την προστασία από τα καιρικά φαινόμενα και από τους εχθρούς τους.
Η ελευθερία εξασφαλίζει το καθαρό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούνε, το συνεχές παιχνίδι μεταξύ των κουταβιών και των νεαρών ζώων, το οποίο πολλές φορές φτάνει και σε επικίνδυνα σημεία καθώς και το συνεχές κυνήγι όπως επίσης και οι μάχες με οποιεσδήποτε αντίπαλες ομάδες ή μεγαλύτερα αρπακτικά εξασφαλίζουν τη φυσική κατάσταση, την εξυπνάδα και προσαρμοστικότητα. Στην αρχή τα κουτάβια ζουν κοντά στη φωλιά, αλλά γρήγορα ο ζωτικός τους χώρος διερευνείται και συνεχώς ανακαλύπτουν νέες καταστάσεις και δεδομένα και έτσι γίνονται έξυπνα και βρίσκονται συνέχεια σε μια κατάσταση εγρήγορσης. Μέσα στο αίμα των κυνοειδών υπάρχει η ανταγωνιστικότητα η οποία εξασφαλίζει ότι τα ισχυρότερα ζώα βρίσκονται στη κορυφή, στην πυραμίδα της ιεραρχίας και τα ασθενέστερα στη βάση της. Αλλά επειδή η δύναμη της αγέλης και η μελλοντική της επιβίωση είναι τα κουτάβια, τα μεγαλύτερα ζώα της αγέλης τους συμπεριφέροντε με ανεκτικότητα στοργή, προστασία αλλά και αυστηρότητα η οποία όμως ποτέ δεν φθάνει την βαρβαρότητα.
Όταν όλα αυτά τα οποία είπαμε θελήσουμε να τα μεταφέρουμε στην επιλογή, φροντίδα και ανατροφή του κυνηγόσκυλου μας, μεταφράζονται ως εξής: Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι θα εξασφαλίσουμε στο κουτάβι μας και γενικότερα στα σκυλιά μας μια ζεστή και στεγνή για το χειμώνα και δροσερή για το καλοκαίρι φωλιά. Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι θα τηρούν αυτή τη φωλιά και τον περιβάλλοντα χώρο καθαρό, εμείς πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε και να εντάξουμε το κυνηγόσκυλο μας σαν μέλος της αγέλης, μέσα στην οικογένεια μας. Εμείς πρέπει να εξασφαλίσουμε την άσκηση του σώματος και του πνεύματος του. Η διαμονή του σκύλου μας σε μια ταράτσα ή σε ένα μπαλκόνι επάνω στο τσιμέντο με ένα υποτυπώδες σκυλόσπιτο και μία ελάχιστη επαφή με τον ιδιοκτήτη τους δεν εξασφαλίζει καμία από τις συνθήκες τις οποίες προανέφερα και δημιουργεί κάτι ξένο προς τη φύση.
Δημιουργεί ένα ανεκπαίδευτο δισπρόσωπο, αντικοινωνικό και χωρίς καμία εξυπνάδα και ενδιαφέρον, βρώμικο κα άρρωστο ζώο τις περισσότερες φορές το οποίο χρειάζεται τεράστιες προσπάθειες για να επανέλθει στη φυσιολογική του κατάσταση ιδίως όταν έχει περάσει έτσι τους πρώτους μήνες της ζωής του που σε αντιστοιχία με τον άνθρωπο είναι αρκετά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Ούτε μια μέρα δεν πρέπει να περνάει που το κουτάβι μας να μην έχει επαφή με μας με καινούργιες παραστάσεις με τη φύση και εί δυνατόν με το θήραμα.
Θα επιλέξουμε το κουτάβι μας όχι μόνον από τις καλύτερες γραμμές αίματος αλλά και από γονείς που έχουν έμπρακτες αποδείξεις της ικανότητας τους στο βουνό στο δάσος και στο κάμπο, έχουν αποδείξει ότι μπορούν να εργάζονται πολλές κυνηγετικές ώρες και πολλές κυνηγετικές μέρες σε διαφορετικά εδάφη ανακαλύπτοντας με τρομακτική ευχέρεια το θήραμα χρησιμοποιώντας τη μύτη τους, το μυαλό τούς και την διαίσθηση τους, προσφέροντας στους ευτυχείς ιδιοκτήτες τους, άσκηση , θέαμα ευψυχία, ζωή.
Διαλέγουμε ένα κουτάβι το οποίο, ερωτευόμαστε με την πρώτη ματιά, δεν πρέπει να έχει ίχνη δειλίας, στα μάτια του πρέπει να καθρεφτίζεται το θάρρος, η εξυπνάδα, η εμπιστοσύνη και η αγάπη για τον ιδιοκτήτη του. Το σώμα του πρέπει να είναι ρωμαλέο και υγιές, ο τρόπος που φερμάρει τι θήραμα από 35 και 40 ημερών πρέπει να είναι τέτοιος, ώστε να μας εξασφαλίζει το κυνηγετικό του πάθος και την ποιότητα. Όταν δε έρθει σε επαφή με το θήραμα, πρέπει να το αρπάξει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.
Στην άγρια φύση όταν μια αγέλη αγριόσκυλων, κυνηγάει ένα κοπάδι φυτοφάγα, εφαρμόζει την εξής τακτική: πλησιάζει το κοπάδι με τις αντιλόπες π.χ. τόσο ώστε να μην τις στρέψει σε άτακτη φυγή αλλά να τους προκαλέσει κάποια ανησυχία και να τις κάνει να μετατοπιστούν. Το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπει η αγέλη των φυτοφάγων σε μία κίνηση η οποία αρχίζει με 20km και σιγά σιγά η ταχύτητα της καταδίωξης αυξάνει μέχρι του σημείου ο αρχηγός της αγέλης να εντοπίσει το ζώο το οποίο θα μπορούσε με το σώμα του να θρέψει τον αριθμό των σκύλων της αγέλη του οποίου θα προκαλούσε σε αυτήν τις λιγότερες απώλειες. Τότε συγκεντρώνεται η προσοχή στο συγκεκριμένο ζώο, αυξάνεται η ταχύτητα της καταδίωξης στα 55km την ώρα, το καταδιωκόμενο ζώο δεν μπορεί να αναπτύξει μεγαλύτερη ταχύτητα διότι το πολύωρα κυνήγι το έχει εξασθενήσει. Τα αγριόσκυλα το προλαβαίνουν, αρπάζονται από απάνω του και το ρίχνουν κάτω με το βάρος τους. Επειδή δεν μπορούν να το σκοτώσουν στιγμιαία αποσπούν από αυτό κομμάτια κρέατος μέχρις ότου αυτό πεθάνει από αιμορραγία.
Εάν κάποιο νεαρό ζώο της αγέλης δεν υπακούει στον αρχηγό και αποφάσιζε να αυξήσει το ρυθμό της καταδίωξης άκαιρα, τότε τα θηράματα θα ανέπτυσσαν ταχύτητες πολλή μεγάλες και θα απέφευγαν τη σύλληψη, ενώ η αγέλη των αγριόσκυλων θα έμενε χωρίς τροφή.
Και για αυτό το λόγω γίνεται πλήρης κατανοητό από το νεαρό κυνηγόσκυλο μας ότι πρέπει να συνεργάζεται και να παίρνει εντολές από εμάς, που μας θεωρεί αρχηγό της αγέλης, για την στρατηγική, η οποία θα ακολουθηθεί ώστε να καταβληθεί το θήραμα. Πρέπει όμως αυτές οι οδηγίες και οι διορθώσεις να γίνονται κατά τέτοιον τρόπο και με τέτοια τέχνη ώστε να μην αφαιρούν ούτε μικρό μέρος από την κυνηγετική διάθεση του σκύλου μας. Για να γίνει αυτό κατορθωτό πρέπει ο σκύλος μας να έχει μάθει να μας υπακούει κα να σέβεται τις εντολές μας από πολύ πιο πριν, από την ΒΑΣΙΚΗ ΥΠΑΚΟΗ.
