Του Θωμά Πετρόχειλου
Το κυνήγι του ορτυκιού και ιδιαίτερα του ντόπιου ορτυκιού είναι από τα πιο δύσκολα κυνήγια για το σκύλο.
Η αναθυμίαση του είναι πάρα πολύ μικρή, τρέχει συνέχεια και οι καιρικές συνθήκες κατά τις οποίες αυτό διεξάγεται το κάνουν ακόμα πιο δύσκολο. Για αυτό ένα νέο σκυλί το οποίο δεν έχει ξανάκυνηγήσει ντόπια ορτύκια θέλει πολύ προπόνηση, η οποία φθάνει και τους τέσσερις μήνες, για να έρθει η μέρα που θα φερμάρει έναν ικανοποιητικό αριθμό ορτυκιών από το σύνολο των πουλιών τα οποία βρίσκονται στην έκταση που ψάχνει. Ακόμη και τα έμπειρα κυνηγόσκυλα χρειάζονται μια προπόνηση τουλάχιστον δύο- τριών εβδομάδων.
Παράλληλα ο κυνηγός πρέπει να φροντίσει το τρίχωμα του σκύλου του, να περιορίσει το μήκος του, και ιδιαίτερα στους μεσοδακτύλιους χώρους στο εσωτερικό και εξωτερικό μέρος των αυτιών, στις μασχάλες των δύο μπροστινών ποδιών καθώς και στις φράντζες των δύο πίσω για να αποφύγετε τα συρίγγια τα οποία δημιουργούνται από τα αγανά, αλλά και τους ερεθισμούς του δέρματος οι οποίοι προκαλούνται από τις διαφόρων ειδών κολλιτσίδες.
Επίσης πρέπει μετά από κάθε έξοδο να προσέχει τα μάτια του σκύλου του, διότι αυτήν την εποχή ερεθίζονται πολύ από τους διάφορους σπόρους οι οποίοι κατορθώνουν και τρυπώνουν μεταξύ του δεύτερου βλεφάρου ή βολβού του ματιού.
Μπορεί να τα ξεπλύνει με νερό για να φύγουν τα ξένα σώματα και μετά να τους βάλει κάποιο κολλύριο.
Ένα άλλο σημείο το οποίο πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι ο εξαερισμός τον οποίου έχουν οι κούτες των σκύλων, οποίος πρέπει να είναι όσο το δυνατόν καλύτερος. Πάρα πολλά σκυλιά πεθαίνουν από θερμοπληξία κάθε χρόνο, ακόμη και μέσα σε αυτοκίνητα με εντελώς ανοιχτά παράθυρα.
Επίσης πάντα πρέπει να έχουμε μαζί μας, ενέσεις για την προστασία των σκυλιών μας από τις φόλες και τα δαγκώματα των φιδιών.
Ο κάτοχος του νεαρού κυνηγόσκυλου, πρέπει να προσέξει, ώστε να μην ρίξει απανωτές τουφεκιές, πάνω από το κεφάλι του σκύλου του, δημιουργώντας του πρόβλημα κροτοφοβίας το οποίο μπορεί να μην είχε, να διαλέξει ένα μέρος το οποίο δε θα είχε πολλούς κυνηγούς και σκύλους, ώστε να αποσπάται η προσοχή του σκύλου του, και να φροντίσει να ρίχνει μόνο στα ορτύκια τα οποία φερμάρει σωστά και σταθερά ο σκύλος του και να μην βγάζει πολλούς σκύλους μαζί, διότι όταν κάποιο ορτύκι σκοτωθεί και το πιάσει το νεαρό κυνηγόσκυλο εάν το πλησιάσει κάποιος άλλος σκύλος μπορεί να το φάει γιατί φοβάται να μην του το πάρει.
Το κυνηγητικό σκυλί πρέπει να προπονείται συνεχώς σε διαφορετικά εδάφη, ακόμη και την κλειστή περίοδο του κυνηγιού κάθε 3-4 μέρες και για αρκετές ώρες τέσσερις πέντε κάθε φορά, ώστε όχι μόνα τα πέλματα αλλά και όλος ο οργανισμός του να βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Όταν πλησιάζει η περίοδος που αρχίζει το κυνήγι πρέπει η προπόνηση να γίνεται εντατικότερη και να φθάνει τις(4) τέσσερις φορές την εβδομάδα.
Η φέρμα του σκύλου στο ορτύκι είναι πολύ δύσκολη, ένας σκύλος ο οποίος φερμάρει τα ντόπια ορτύκια σε απόσταση μισό (1/2) και ενός (1) μέτρου, από τη μύτη του, μπορεί εύκολα να φερμάρει μπεκάτσες ή πέρδικες από είκοσι (20) και τριάντα (30) μέτρα.
Όλοι οι σκύλοι, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο δυσκολεύονται να βρουν τα χτυπημένα ορτύκια και ιδιαίτερα οι περισσότερο άπειροι και νευρικοί Αλλά ακόμη και οι έμπειροι θα δυσκολευτούν να βρουν ένα χτυπημένο ορτύκι το οποίο έχει θαφτεί σχεδόν μέσα στα ξερά και ψηλά χόρτα, ή τρέχει πληγωμένο μέσα στο τριφύλλι εβδομήντα (70) εκατοστών ύψους το οποίο είναι μούσκεμα από την υγρασία. Τα πράγματα γίνονται ακόμα ποιο δύσκολα, όταν τα χτυπημένα πουλιά, είναι δύο (2) ή τρία (3) πεσμένα σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Το συνηθέστερο λάθος το οποίο μου κάνουν οι κυνηγοί είναι να φωνάζουν και να σφυρίζουν συνεχώς στο σκύλο τους, αποσπώντας τον από τη δουλειά του, και υποβαθμίζοντας κατά αυτό τον τρόπο την αξία του παραγγέλματος.
Συμβουλεύω τους κυνηγούς με αφορμή της έναρξης της κυνηγετικής περιόδου, να έχουν υπομονή, αγάπη, ανεκτικότητα και ψυχραιμία και προς το σκύλο τους και προς τους άλλους συναδέλφους κυνηγούς.
