Πριν από λίγο καιρό ενημερώθηκα από φίλους βορειοελλαδίτες, ότι μαίνονταν πόλεμος (ευτυχώς μόνο απειλών), μεταξύ γεωργών και κυνηγών στην ευρύτερη περιοχή της Χαλκιδικής κατά την περίοδο των μεγάλων περασμάτων των ορτυκιών, η οποία συνέπεσε με την περίοδο συγκομιδής της βρώσιμης Χαλκιδικιώτικης ελιάς.
Αργότερα δημοσιεύσαμε ακόμα και επεισόδιο ξυλοδαρμού γεωργού από «κυνηγούς», στο άλλο άκρο της Ελλάδας την Αρκαδία. Ενώ όλοι μας έχουμε ακούσει ή διαβάσει, για τουφεκίδι στην Σάμο, συμπλοκές στην Ξάνθη και κυνηγητά στην Κωπαΐδα. Και όλα αυτά είναι όσα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο γίνονται γνωστά!
Απ’ όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω αυτός ο ιδιότυπος κυνηγετικός πολιτισμός δεν είναι και πολύ σύνηθες φαινόμενο, πέρα από την χώρα μας.
Και αυτό είναι ακριβώς που με προβληματίζει γιατί πώς μπορώ να δεχθώ ότι δεν έχουμε επίπεδο, γνώση και κυρίως ήθος. Ανέκαθεν τον Έλληνα τον χαρακτήριζε το φιλότιμο, πώς λοιπόν να αποδεχτώ ότι μεταλλαχθήκαμε τόσο που κάθε ίχνος μπέσας, χάνεται για μια δυο τσίχλες ή ένα ορτύκι.
Γιατί αυτό να συμβαίνει; Είναι θέμα προτύπων; Είναι θέμα παιδείας; Είναι θέμα κυνηγετικής πείνας; Είναι θέμα στιγμής; Τι ακριβώς είναι μόνο ο θύτης μπορεί, αν μπορεί να εξηγήσει.
Για ακόμα μια φορά θέλω να τονίσω ότι όπως και σε ένα άρθρο του ο κ. Θωμάς Πετρόχειλος έχει γράψει, στο κυνήγι πηγαίνουμε για να ευψυχήσουμε, να χαρούμε και να βιώσουμε όλες αυτές τις χαρές που η δραστηριότητα αυτή απλόχερα μας χαρίζει.
Χαρείτε και απολαύστε φίλοι μου τις κυνηγετικές σας στιγμές. Άλλωστε αναλογιστείτε πόσο μα πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος μας, για να τον αναλώνουμε σε προστριβές και διενέξεις!!!
Διομήδης Τσομώκος
