Σπανίως και τα δυο
Πριν από αρκετά χρόνια μαζί με 2-3 καλούς φίλους, οργανώσαμε ένα κυνηγετικό τετραήμερο στην έναρξη του κυνηγίου στην ευρύτερη περιοχή της Ορεστιάδας. Τότε με σχεδόν ανύπαρκτο τον κυνηγετικό τουρισμό στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες, (τουλάχιστον στην σημερινή έκταση), οι πληθυσμοί των ορτυκιών στην Θράκη, αλλά και σε όλη την βόρια Ελλάδα ήταν εκπληκτικοί. Το ταξίδι διαρκούσε τότε από Αθήνα κάτι λιγότερο από 15 ώρες, όμως οι ατέλειωτοι κάμποι τις Θράκης, οι πράσινες πινελιές από τα διάσπαρτα καβάκια και η μυρωδιές του Άρδα αποζημίωναν και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να αποζημιώνουν το κυνηγό επισκέπτη.
Από τις πρώτες κιόλας εξόδους κατάλαβα τι θα συνέβαινε. Οι αριθμοί ορτυκιών ήταν πραγματικά εκπληκτικοί, όμως η ποιότητα κυνηγίου! (πάντα με βάση τα δικά μου κριτήρια), πολύ κάτω του αναμενόμενου.
Τα ορτύκια σε μεγάλους αριθμούς μέσα σους σιτοκαλαμώνες άρχιζαν να κοταρίζουν ασταμάτητα μπροστά από τα σκυλιά ως τα φυσικά όρια των καλαμιών (δρόμους, σούδες κλπ), εκεί και μη έχοντας πλέον κάλυψη ξεσηκώνονταν μονά τους με την μορφή κοπαδιού. 7-8 ακόμα και περισσότερα ορτύκια ξεπετάγονταν σχεδόν ταυτόχρονα, κάνοντας τις καραμπίνες να παίρνουν φωτιά. Η κάρπωση σε όσους άρεσε αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πάνω από ικανοποιητική, όμως για τους σκυλούς δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία.
Το κυνήγι μας στον ακριτικό Έβρο μετά από λίγες μέρες τελείωσε αφήνοντας μας πολλές και δυνατές συγκινήσεις, όμως το ότι καρπωθήκαμε ικανοποιητικούς αριθμούς ορτυκιών δεν μας κάλυψε πλήρως κυνηγετικά και αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα μαθήματα που εδώ και χρόνια έχω πάρει.
Μετά από λίγες μέρες αφότου γυρίσαμε από το ταξίδι μας, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την κοντινή μας Κωπαΐδα. Εκεί σε ένα βιότοπο τελείως διαφορετικό από τον Έβρο, βρήκαμε πολύ λιγότερα ως ελάχιστα πουλιά, όμως το ολοκληρωμένο κυνήγι με τον σκύλο να ψάχνει την μια και μοναδική αναθυμίαση σε δεκάδες στρέμματα τριφυλλιών, να φτάνει στο ορτύκι, να το ποντάρει, να μένει στην φέρμα και μετά να έρχεται η τουφεκιά και το απόρτ, δίνει πιστεύω μια άλλη πολύ πιο ολοκληρωμένη κυνηγετική διάσταση.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος ο οποίος δεν θα αντάλλασσε αυτό το ένα σωστά κυνηγημένο ορτύκι, ούτε με 20 προγκιγμένα. Και αυτό γιατί ο σημερινός κυνηγός δεν είναι ο κυνηγός συλλέκτης τροφής, αλλά ο κυνηγός διαχειριστής, ο οποίος δεν κυνηγά και δεν πρέπει να κυνηγά απλά και μόνο για την κάρπωση του θηράματος, αλλά κυνηγά για την όλη κυνηγετική διαδικασία και φιλοσοφία που απορρέουν από αυτό καθ’ αυτό το κυνήγι.
Φωτογραφίες και αναφορές σε δεκάδες θηράματα δεν αποτελούν ούτε δείγμα κυνηγετικής δεινότητας, ούτε κυνηγετικής σοφίας, αντιθέτως αποτελούν απόδειξη κάκιστης ποιότητας κυνηγετικής ηθικής, πλήρη έλλειψη κυνηγετικής παιδείας, αγνοία σε σημείο βλακείας του θηραματικού μας status και μια ακόμα απόδειξη βλακώδους ικανοποίησης του οποιοδήποτε λανθάνον εγωισμού.
