Γράφει ο Κώστας Καλφόπουλος
Kάθε χρόνο στην νότια Ευρώπη έχουμε απώλειες 300.000 με 500.000 εκταρίων γης, χάνοντας έτσι μεγάλο δασικό πλούτο, ενώ παράλληλα βιώνουμε αληθινές οικολογικές καταστροφές.
Με αυτές τις πραγματικές καταστροφές εις βάρος της χλωρίδας και της πανίδας το κυνήγι χάνει κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότερο έδαφος.
Πέρσι χάθηκε ακόμα ένας σημαντικός κυνηγότοπος της Αττικής στον οποίο πολλοί κυνηγοί όπως κι εγώ κάναμε όμορφα κυνήγια μπεκάτσας και τσίχλας μόλις μισή ώρα από το σπίτι μας.
Είναι γνωστό ότι κάθε φορά που χάνονται κάποια στρέμματα δάσους, ταυτόχρονα χάνονται και τα φυσικά φίλτρα για το μονοξείδιο του άνθρακα και την πηγή οξυγόνου που προσφέρουν απλόχερα τα δέντρα..
Επίσης με την ξαφνική φωτιά πεθαίνει και μεγάλος αριθμός της πανίδας λόγω πανικού ή εγκλωβισμού.
Που οφείλονται όμως τόσο μεγάλες φωτιές και τόσο συχνά;
Συχνά γίνεται λόγος για κακή οργάνωση της κρατικής μηχανή, άλλοι πιστεύουν ότι οι αλλαγές στον πλανήτη και η άνοδος της θερμοκρασίας είναι η αιτία όλου αυτού του ολοκαυτώματος.
Μέσα από την έρευνα βρέθηκε ακόμα μια αιτία σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα η οποία είναι το πολύ διασπασμένο νομοθετικό πλαίσιο που αφορά την διαχείριση του δασικού μας πλούτου.
Ο νόμος σήμερα επιτρέπει σε ιδιώτες την εκμετάλλευση καμένων εκτάσεων είτε για κάποιες επιχειρήσεις είτε σε κτηνοτρόφους ως χορτολιβαδικές εκτάσεις.
Από την σύσταση του Ελληνικού κράτους έχουμε 563 νομοθετήματα περί δασών εκ των οποίων 516 είναι νόμοι των τελευταίων 35 ετών.
Όσο λοιπόν ποιο περιληπτικά αλλά συνάμα με στοιχεία θα επεκταθώ στους νόμους που δημιουργούν παράθυρα στην νομοθεσία.
1 Δεκεμβρίου 1836 (ΦΕΚ 69) ψηφίστηκε νόμος περί ιδιωτικών δασών έτσι ιδιώτες, μοναστήρια και λοιποί φορείς προσπάθησαν να αποδείξουν ότι έχουν κτήση δασών με χρυσόβουλα και φιρμάνια από την τουρκοκρατία, ώστε να πάρουν μεγάλες εκτάσεις δημόσιας γης.
Βέβαια σαν αποδεικτικό ζητούνται έγγραφα αλλά σε περίπτωση που τα έγγραφα χάθηκαν λόγω πολέμου τότε συχωρούνται όλα τα προς απόδειξη ένδικα μέσα. Έτσι άνοιγε τον δρόμο κάποιος με 2 μάρτυρες να αποδείξει ότι είχε πλήρη ιδιοκτησία.
Ένας άλλος νόμος που ψηφίστηκε είναι ο νόμος περί δικαιοστασίου, με βάση λοιπόν αυτόν τον νόμο υπάρχει η δυνατότητα να αποκτηθεί δημόσια γη με χρησικτησία έλλειψη βέβαια δασολογίου που αν υπήρχε θα απέτρεπαν τις πράξεις κάποιων επιτήδειων να ιδιωτικοποιήσουν καμένη γη.
Επόμενος νόμος ο Ν 998/1979 προέβλεπε εξαιρέσεις στο Δασικό νόμο χάριν των οικοδομικών συνεταιρισμών.
Άλλος νόμος ο Ν 1512/85 επιτρέπει υπό όρους η έγκριση ρυμοτομικού σχεδίου οικισμού σε δημόσια δασική έκταση.
Τέλος νόμος ο 2612/98 αναθέτει στο πυροσβεστικό σώμα την πυρόσβεση ως κατασταλτική και όχι προληπτική δύναμη, ο νόμος 2040/1992 δίδει δικαιώματα κυριότητας σε βοσκήσιμες εκτάσεις στους κτηνοτρόφους.
Σήμερα μετά από τόσα τέτοια νομοθετήματα αντιμετωπίζουμε την κωλυσιεργία του μηχανισμού για ενιαίο συντονιστικό φορέα ώστε να υπάρχει προστασία των δασών.
Έχουμε μια κατάσταση που παγιώνει την πεποίθηση σε κάθε πολίτη ότι το σύστημα είναι ελλιπής στις νομοθετικές διατάξεις που αφορούν το δάσος και επίσης ότι αν καεί μια έκταση κάποια μελλοντική ρύθμιση θα νομιμοποίηση την παράνομη αυτή πράξη του εμπρησμού.
Είναι ανάγκη λοιπόν για θεσμικές και διαρθρωτικές αλλαγές στο νομοθετικό σύστημα ώστε να δούμε με περισσότερη προσοχή την χλωρίδα και την πανίδα της χώρας μας, ειδάλλως κάθε χρόνο θα παρακολουθούμε τις φλόγες να κατασπαράζουν τα δάση μας και μαζί με αυτά τα όνειρα μας για καλλίτερες μέρες στο ελεύθερο κυνήγι.
