Γράφει ο Κώστας Καλφόπουλος Εκτροφέας-Κυναγωγός
Ο άνθρωπος εδώ και πάρα πολλά χρονιά εξέλιξε τον σκύλο για τις ανάγκες του κυνηγιού ανάλογα με τις συνθήκες που βίωνε (περιβαλλοντικές, εδαφολογικές) ώστε να είναι πιο πρακτικός και μαζί να δημιουργούν ένα εξαιρετικό ντουέτο.
Από την στιγμή που η άσκηση της θήρας για κάποιους τα τελευταία χρονιά σταμάτησε να έχει την σημασία της συμπλήρωσης της διατροφής τους, επήλθε μια αλλαγή ή για άλλους μια αλλοίωση κάποιων πρωταρχικών χαρακτηριστικών. Με δεδομένο αυτό, η κουλτούρα περί χρησιμότητας άλλαξε, και αφού μεταλλαχθεί σε σπορ, μπήκαν και νέα δεδομένα στην χρησιμότητα του σκύλου κατά την έρευνα του. π.χ. ποιος ενδιαφερόταν πριν 20 χρονιά αν ο σκύλος διέθετε το απαιτούμενο προκαθορισμένο από κάθε φυλή ή χαρακτηριστικό του στυλ? Η’ ποιος ενδιαφερόταν για το κράτημα του κεφαλιού κατά την έρευνα, την κίνηση της ουράς, και τέλος κάτι πιο αμφιλεγόμενο σήμερα, στις κυνοφιλικές αναζητήσεις κάποιων, όπως η ταχύτητα.
Βέβαια, όλα αυτά τα προαναφερθέντα γεννήθηκαν από τότε που κάποιοι ξέχασαν τον αρχικό ρόλο του σκύλου ή θεώρησαν ότι αυτή είναι η σωστή πρόοδος φτάνοντας πολλές φορές σε ακρότητες. Τις πιο πολλές φορές το συναντούμε στο «σινάφι» που ασχολείται με τους κυνηγητικούς αγώνες. Προφητικός τότε ο (ΤΖΟΥΛΙΟ ΚΟΛΟΜΠΟ) που δημοσία έγραψε πριν πάρα πολλά χρονιά την εξής έκφραση. "Οι αγώνες και το κυνήγι έχουν πάρει πλέον διαζύγιο" Ενώ, κάποιος άλλος μεγάλος της κυνοφιλίας ο Πρίγκιπας ALBRECHT ZU SOLMS BRAUNFELS είπε χαρακτηριστικά. "Η εξέλιξη του τύπου εργασίας πρέπει να προέλθει από γενιές σκύλων που επανειλημμένα αυτά τα σκυλιά είχαν τις καλύτερες επιδόσεις στο κυνήγι."
Κάθε γνώμη και άποψη είναι σεβαστή.
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πανευρωπαϊκά το σύστημα επιλογής και ανάδειξης δεν βρήκε τρόπους να φέρει όλους τους ενδιαφερόμενους σε κοινή αποδοχή του συστήματος αξιολόγησης. Είτε σε θέματα εργασίας είτε σε θέματα μορφολογίας. Και τι θέλω να πω μ' αυτό! Αν και οι χώρες που βρέχονται από την Μεσόγειο, και όλες έχουν ένα θερμό κλίμα ημιορεινό ή ορεινό που λόγω περιβαλλοντικών συνθηκών λείπουν σε γενικές γραμμές οι μεγάλες πεδιάδες και οι χορτολιβαδικές εκτάσεις, το σύστημα αξιολόγησης παραμένει ίδιο. Προερχόμενο από την Γηραιά Αλβιόνα (Μεγάλη Βρετανία) όπου οι εδαφολογικές συνθήκες είναι διαφορετικές σε σύγκριση με τις Μεσογειακές χώρες. Όπως επίσης διαφορετικό και το θήραμα. Τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ηπειρωτική Ευρώπη το κυνήγι στην πεδιάδα για καμπίσιες πέρδικες είτε για φασιανούς ήταν και είναι το πιο δημοφιλές θήραμα. Αντιθέτως, οι χώρες του Νότου ανύπαρκτες σε μεγάλο βαθμό όπως προανέφερα από χορτολιβαδικές εκτάσεις μέχρι και σήμερα όπως η Ιταλία, δεν είναι το πρωταρχικό τους κυνήγι. Όσο για εμάς από το 1983 η απαγόρευση αυτού του θηράματος στην λίστα Θήρας δίνει το δικαίωμα μόνο για λίγες εξόδους για εξάσκηση του κυνηγόσκυλου συνήθως στα πρώτα του βήματα και όχι περισσότερο, και αυτή ατό ανθρώπους που ζούνε κοντά σε καμπίσιες πέρδικες και προετοιμάζουν το σκύλο τους. Έτσι γεννάται ένα μεγάλο Ερωτηματικό. Πως γίνεται η επιλογή και η κατεύθυνση σε χώρες σαν την Ελλάδα να επέρχεται από ένα θήραμα το οποίο δεν κυνηγιέται άρα και δεν ενδιαφέρει τους κυνηγούς? Και επίσης, πως γίνεται η επιλογή των σκύλων σε μεγάλο βαθμό να γίνεται σε ένα έδαφος όπως οι πεδιάδες του Λαγκαδά των Σερρών, των Γιαννιτσών που είναι ένα 20% έναντι του 80% του εδάφους που έχει στην διάθεση του, ο Έλληνας κυνηγός που είναι βραχώδες ημιορεινές εκτάσεις, η ορεινές δασώσεις Αλπικές.
Άρα με δεδομένα αυτά τα στοιχεία η κυνοτεχνική εξέλιξη στην εργασία, και κατά επέκταση στο θέμα της κατασκευής και μορφολογίας του σκύλου κινείται δυσανάλογα μ' αυτό που αναζητά και χρειάζεται ο κυνηγετικός κόσμος σήμερα? Βάσει μελετών από κυνολογους, [Σολάρο, Μπαρον, Πασί] αλλά και αθλιάτρους που ασχολούνται με σκύλους αγώνων στο εξωτερικό, ομολογούν ότι επιδιώκοντας τα πολυπόθητα ρεκόρ η επιλεκτική επιλογή σε ακραία χαρακτηριστικά και όχι στον μέσον όρο δημιουργούν την διαφορά. Η μελετημένη πάντα προπόνηση σε συγκεκριμένο έδαφος, η μελετημένη διατροφή αλλά και τα βοηθήματα φέρνουν με την πάροδο του χρόνου πάνω στον σκύλο σημαντικές διαφορές στην κατασκευή του. Επίσης η δομή του σκελετού κατά φυλή, εκτροφή, άτομο, υγεία, διάθεση καιρικές συνθήκες και το περιβάλλον συνάδουν καθοριστικά σε ένα είδος μετάλλαξης της κατασκευής και κίνησης. Ο άνθρωπος εξέλιξε τον σκύλο για τις ανάγκες του στο κυνήγι βάσει συνθηκών χονδρικά σε 2 κατηγορίες. Σε ένα σκύλο μέτριων ταχυτήτων και σε σκύλους μεγάλων ταχυτήτων . Έτσι, λοιπόν αναλύοντας το στυλ κίνησης των δυο κατηγοριών, έχουμε 1) ένα σκύλο μεσαίων ταχυτήτων τον τύπο αντοχής με φυλές όπως πχ. ουγγρικά Βίζλα, ιταλικό και γερμανικό μπράκ και άλλα, που μπορούν, να καλύψουν με αρκετά συγκροτημένο με μεσαίες ταχύτητες καλπασμό πολύ μεγάλες αποστάσεις. Δηλαδή μέτρια ταχύτητα και παρά πολύ αντοχή
Ο δεύτερος τύπος είναι ο τύπος ο καλπαστικός με εκρηκτικό καλπασμό , που έχει ένα ρυθμό τεσσάρων χρονών και συχνά μια επιπλέον περίοδο αιώρησης, κατά την οποία το σώμα προωθείται στο πέραν με όλα τα ποδιά επάνω από το έδαφος.
Η γενετική κατεύθυνση εδώ και χρονιά με στόχο την ταχύτητα, καθώς και η λειτουργική γυμναστική που εφαρμόζεται στο κινητικό σύστημα από νεαρή ηλικία, η μελετημένη διατροφή προκαλεί ελάττωση του όγκου, ανάρσηση της κοιλιάς, μείωση του πλάτους του θώρακα, αύξηση της κάθετης διαμέτρου του θώρακα για ευκολότερη διαδικασία της αναπνοής. Με λίγο μακριά ράχη και κατά την διάρκεια της κίνησης η κατεύθυνση γίνεται οριζόντια μετατρέποντας το βάρος εμπρός ώστε τα πίσω άκρα να ελαφρύνουν. Εξαιτίας αυτής της κατασκευής που συνήθως την βρίσκουμε πλέον στις αγγλικές φυλές, όπως και σε μερικά Pointer Άλλα σήμερα μπορούμε δυστυχώς να το δούμε και σε κάποια Ηπειρωτικά και λέω δυστυχώς γιατί η διαφορά της κάθε ράτσας είναι ο σεβασμός του αρχικού προτύπου, αλλά και του κάθε χρήστη που ανάλογα με τις συνθήκες που βιώνει χρειάζεται και κάτι διαφορετικό.
Σίγουρα, αυτός ο τύπος δίνει, ναι μεν μεγάλη ταχύτητα διατρέχεται όμως ο κίνδυνος σοβαρών μυϊκών και θλαστικών τραυματισμών. Επίσης η αύξηση της έκτασης του δρασκελισμού, ναι μεν αυξάνει την ταχύτητα αλλά μειώνει σοβαρά την αντοχή
Είναι γνωστές οι διαφορές των δυο τύπων, στο θέμα των γωνιώσεων στις αρθρώσεις όπως και στο μήκος και στην κλίση του μετακαρπίου. Με βάση λοιπόν των διαφορών στον τομέα της κατασκευής, προκύπτει ένα θέμα. Ποιος τύπος είναι ο χρησιμότερος σήμερα στο κυνήγι? Η λογική και η θετική πλευρά λέει το εξής. Ότι πρέπει να υπάρχουν προς διάθεση από τους κυνοτροφους όλοι οι τύποι εργασίας και ο υποψήφιος χρήστης κυνηγητικών σκύλων να έχει τις επιλογές του, και να επιλέγει τον εκτροφέα που του αρμόζει. Ο αποκλεισμός της μιας η της άλλης πλευράς θα έφερνε έναν κυνοφιλικό σκοταδισμό που μόνο κακό θα έκανε. Όμως και από την άλλη πλευρά η εμμονή κάποιων να περάσουν στο κοινό ότι μόνο οι σκύλοι με πολύ μεγάλο εύρος έρευνας και ταχύτητα είναι χρήσιμοι, φέρνει την κυνοφιλία σε μονοδρόμηση ενός άλλου μοντέλου που μόνο μακρινή σχέση με το αληθινό κυνήγι στο μέλλον μπορεί να έχει.
