Κυνηγώντας φάσες ορτύκια και λαγούς
Φεύγοντας από την Ελλάδα ,ο καλός μου φίλος κύριος Π. Λουκάς με προσκάλεσε να γνωρίσω τον τόπο του, και να περάσουμε κάποιες όμορφες κυνηγητικές στιγμές μαζί.
Σχεδόν, τρία χρόνια είχαμε περάσει μαζί, απεσταλμένος στην Ελλάδα από την Κυπριακή Κυβέρνηση στην Πρεσβεία των Αθηνών.
Το κοινό μας πάθος για το κυνήγι και τα Κούρτσχααρ δημιούργησαν ένα όμορφο και αποτελεσματικό ντουέτο στο κυνήγι. Εξορμήσαμε σε πολλούς τόπους ώστε να του δείξω την δικιά μας κουλτούρα και τον τρόπο άσκησης του κυνηγίου στην Ελλάδα. Παράλληλα σε όλο αυτό το διάστημα ξεκινήσαμε να εκπαιδεύουμε και δυο όμορφα κουρτσχαράκια τον Πάρη και την Φοίβη. Προσκεκλημένος, αλλά και με την λαχταρά να δω ξανά τον φίλο μου αλλά και την οικογένεια του που τόσο εκτιμώ, αποφάσισα να πάω στην αρχή της κυνηγητικής σεζόν. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, αλλά και κατά την διάρκεια της πτήσης, παρατήρησα την γεωμορφία του τόπου η οποία απαρτίζονταν από κάθε μορφής έδαφος. Περισσότερο ημιορεινός τόπος με νησιωτική βλάστηση που αποτελείτο, ψηλά από ελατόπευκα εν συνεχεία πιο κάτω από κανονικά πεύκα, και τελευταία από κοντά πυκνά πουρνάρια με θάμνους από σπαλαθιά, θυμάρια φραγκοσυκιές, και άλλοι μικροί ακανθώδεις θάμνοι. Πάρα πολλά και τα φυτεμένα δέντρα από την δασική αρχή. Ίσως , όλα αυτά να δείχνουν έναν τόπο τραχύ, έναν τόπο ο οποίος δεν θα ήταν όμορφος προορισμός για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Απεναντίας, η Κύπρος είναι ένας μαγικός τόπος με κλίμα λίγο θερμό, πανέμορφες παράλιες και όμορφα τόπια. Σαν κοινωνία η κουλτούρα τους είναι επηρεασμένη από την αρχαιότητα έως σήμερα από τον κάθε εισβολέα που ήθελε να κυρίευση και να τον κάνει δικό του αυτό τον τόπο. Παρόλα αυτά ο Κυπριακός λαός έχει καταφέρει να τα συγχωνεύει όλα αυτά, αλλά να διατηρήσει αλώβητο καθετί παραδοσιακό. Τις μέρες που θα μέναμε στην Κύπρο Θα είχαμε την δυνατότητα βάση της κυπριακής νομοθεσίας να κυνηγήσουμε, φάσες, τρυγόνια, και ορτύκια χωρίς σκύλο.
Εδώ θα σταθώ να σας πω τι ισχύει νομοθετικά, για τα θέματα θήρας. Από ότι έμαθα, υπάρχουν πάρα πολλές διαφορές. Το κυνήγι με τον σκύλο επιτρέπεται για 18 εξόδους. Απεναντίας, τα εκπαιδευτικά επιτρέπονται όλο τον χρόνο. Το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ κυνήγι πιστεύω και των 55.000 κυνηγών της Κύπρου είναι ο λαγός, που όμως οι κάρπωση του είναι για 2 μήνες σε όλη την σεζόν [Νοέμβρη Δεκέμβρη] Τετάρτη, Κυριακή 2τεμαχια ανά έξοδο. Τις ίδιες μέρες έχουμε και στην πέρδικα και στον φραγκολίνο (ένα είδος σαν μικρός φασιανός) με διαφορετική όμως κάρπωση. Τα αλλά είδη όπως τσίχλες φάσες, τρυγόνια, μπεκάτσες, ορτύκια είναι μεν σε ορισμένες ημερομηνίες αλλά έχουν απεριόριστη κάρπωση. Έτσι με αυτό το σύστημα ,το γραφείο θήρας προσπαθεί να κρατήσει της ισορροπίες. Από την άλλη εμπλουτίζει το νησί με πολύ θήραμα. Βάση στοιχείων η Κύπρος έχει έκταση που ισοδυναμεί με 1/25 τοις Ελλάδος και μεγαλύτερη πυκνότητα κυνηγών. Απελευθερώνει κάθε χρόνο 150 χιλιάδες πουλιά. Η Κύπρος παράγει και απελευθερώνει πολλαπλάσια πουλιά από την Ελλάδα. Μόνο το κρατικό εκτροφείο Κύπρου στο Σταυροβουνί παράγει κάθε χρόνο 70 χιλιάδες πέρδικες. Δηλαδή, περισσότερες από την συνολική παράγωγη της Ελλάδος. Φοβερό έργο. Όμως έργο παράγουν, και πολλοί κυνηγοί της Κύπρου που συντηρούν αυτόν τον αριθμό ρίχνοντας ο καθένας από μόνος του τροφή και νερό στα πουλιά που απελευθερώνονται. Από την άλλη πλευρά, δεν λείπει και η μάστιγα της λαθροθηρίας. Κρούσματα εμπορίας λαγών και λαθροκυνήγι θηραμάτων είτε νύχτα είτε μέρα, κυνήγι σε απαγορευμένες περιοχές η κυνήγι απαγορευμένων ειδών, έφερε τους υπευθύνους να δημιουργήσουν εκτός της χωροφυλακής ,την ίδρυση το 2007 αστυνομικού ουλαμού πάταξης της λαθροθηρίας. Από πλευράς κυνοφιλίας ,λίγοι αλλά καλοί ασχολούνται με την καθαροαιμία. Ακόμα υπάρχει πίστη στο εξής. ’’ΟΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΘΗΡΑΜΑ’’ από την άλλη έχουμε τους δήθεν‘’ λάτρεις ‘’της καθαροαιμίας αλλά στην ουσία τίποτα. Βεβαία δεν απευθύνομαι για όλους, κάποιοι προσπαθούν αλλά είναι λίγοι. ’’ΚΟΥΜΠΑΡΟΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ‘’.Ως προτίμηση, πολλοί Κύπριοι έχουν τα κάθε ράτσας ΜΠΡΑΚ ως βοηθούς στο κυνήγι τους. Ίσως γιατί τους θυμίζει το ντόπιο κάποτε ‘’ΖΑΡΙ’’ ένα είδος μπράκ πόιντερ. Ίσως γιατί, κατάλαβαν ότι αυτό ταιριάζει στα μέρη τους, που χρειάζονται ακόμα έναν σκύλο σκληρό, να αντέχει στις μεγάλες ζέστες, πεισματάρη, με τάσεις για ιχνηλασία και μέθοδο στην έρευνα. Αυτά λένε, κάνουν για το κυνήγι τους όχι τα γρήγορα.
Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα ξεκίνησα το οδοιπορικό μου σε έναν νέο τόπο για κυνήγι. όλοι λοιπόν οι κυνηγοί κάνουν ένα είδος προετοιμασίας .Έτσι και εγώ με το φίλο μου καθημερινά βγάζαμε τα σκυλιά ώστε να μαθαίνουν καλύτερα το θήραμα. λαγό,. πέρδικα. Αλλά παράλληλα κάναμε και έρευνα για το που υπήρχαν τρυγόνια και φάσες ώστε την ημέρα που επιτρεπόταν να ήμασταν έτοιμοι, και να είχαμε βρει τα περάσματα τους. Όλες αυτές τις μέρες των εκπαιδευτικών, παρατήρησα, ότι, ναι μεν το θήραμα βρίσκονταν σε ικανοποιητικούς αριθμούς, αλλά οι συνθήκες όπως η πολύ ζέστη αλλά και η βιοποικιλότητα απαιτούσαν γνώση του τόπου πολύ προπόνηση στους σκύλους ώστε την ημέρα που θα επιτρέπονταν το κυνήγι να είχαμε αυξημένες πιθανότητες για κάρπωση. Για να έχουμε μεγαλύτερη επιτυχία λοιπόν ζητήσαμε και την βοήθεια ενός θειου του κύριου Παντελή, του κυρ Δημήτρη. Παλιός κυνηγός με 60 χρόνια εμπειρία στα ‘’Περδίκια’’ και τους λαγούς, αλλά και με μεγάλη γνώση των τόπων και με δυο πολύ καλά Κούρτσχααρ εκπαιδευμένα σε αυτά τα θηράματα. Έτσι όλοι οι οιωνοί ήταν με το μέρος μας. Εντοπίσαμε λαγούς και πέρδικες με τα τέσσερα σκυλιά μας, και πραγματικά ευχαριστήθηκα και θαύμασα τον τρόπο μετάλλαξης την ίδια μέρα στον ίδιο τόπο ο σκύλος να μεταλλάσσεται άλλοτε ως ιχνηλάτης άλλοτε ως σκύλος φέρμας. Από την άλλη πλευρά αναρωτήθηκα! Πως αυτοί που θέλουν να λέγονται ‘’κυνολόγοι’’ και προστάτες του κυνηγητικού σκύλου, απαγορεύουν στις κυνηγητικές δοκιμασίες (αγώνες) ο σκύλος κατά την διάρκεια της εξέτασης να μην βάζει την μύτη κάτω γιατί χάνει βαθμούς? Είναι πραγματικά μια αντίφαση που έρχεται σε σύγκρουση με τις αληθινές συνθήκες κυνηγίου. Τέλος πάντων.!
Αφού λοιπόν είχε γίνει η προετοιμασία και γνωρίζαμε που θα κυνηγήσουμε το πρωί της Κυριακής ξεκινήσαμε. Αρματωθήκαμε με φυσίγγια πήραμε τα όπλα μας, εγώ πηρά ένα πλαγιόκκανο παλιό μοντέλο AYA. Και ξεκινήσαμε για τον τόπο που είχαμε βρει τις φάσες. Κάτσαμε στις φαλάκρες μας με καρφωμένα τα μάτια μας στον ορίζοντα περιμένοντας να εμφανιστούν τα πουλιά. Εμένα δεν ήταν η μέρα μου. Ίσως γιατί το όπλο δεν ήταν στα μετρά μου. Ο κύριος Παντελής στο καρτέρι που ήταν δεν του πέρασαν πουλιά. Ο τυχερός της μέρας ήταν ο κυρ Δημήτρης που και τουφεκισμέ πουλιά και καρπώθηκε. Το μεσημέρι κάναμε ένα διάλειμμα τρώγοντας τοπικά εδέσματα, όπως ‘’λούντσα’’ (καπνιστό κρέας) ‘’χαλουμοτύρι’’ και για ποτό ένα είδος τσίπουρου που στη Κύπρο το λένε ‘’ΖΙΒΑΝΙΑ’’. Αργά το απόγευμα κατευθυνθήκαμε κοντά σε παραλιακό τόπο οπού καταφέραμε να βρούμε και να χτυπήσουμε λίγα ορτύκια. Έτσι, και αυτή η κυνηγητική εξόρμηση τέλειωσε. Ήταν κάτι το διαφορετικό και πραγματικά μια ξεχωριστή εμπειρία. Για αυτές όμως τις όμορφες στιγμές που πέρασα στην Κύπρο, χρωστώ ένα μεγάλο Ευχαριστώ στην οικογένεια ΛΟΥΚΑ για την φιλοξενία τους. Ελπίζω να ξανά καταφέρω να ξαναβρεθώ στην Κύπρο και να κυνηγήσω με αυτήν την όμορφη παρέα.
Κωνσταντίνος Καλφόπουλος
