Το κυνήγι στην Αγγλία!!!

Άρθρο του συνεργάτη μας Κων/νου Μούσα

Από το Coventry της Αγγλίας

Σήμερα έχουμε την χαρά να φιλοξενούμε στον κυνηγότοπο το άρθρο ενός από τα πλέων δραστήρια μέλη του κυνηγότοπου του Κώστα Μουσά. Ο Κωστής είναι ένας φίλος ο οποίος εδώ και 5 χρόνια ζει και σπουδάζει στην Αγγλία, αυτή ακριβώς η αρκετά μακρόχρονη παραμονή του στην γηραιά Αλβιόνα μου εξήρε το ενδιαφέρον για να ζητήσω από τον Κωστή και με δεδομένη την αγάπη του για το κυνήγι να κάνει μια μικρή έρευνα για τον θεσμικό αλλά και ουσιαστικό τρόπο κυνηγίου στην Αγγλία. Όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας διαβάζοντας το άρθρο ο Κωστής όχι μόνο έκανε μια επισταμένη έρευνα για το κυνήγι στην Αγγλία άλλα μπόρεσε να καταδείξει και πλευρές τις οποίες σε πολύ λίγα κείμενα έχουμε διαβάσει. Αισθάνομαι την υποχρέωση και δημοσίως πλέων να ευχαριστήσω τον Κώστα για την εξαιρετική δουλεία που έκανε μεταφέροντας και σε εμάς τις εμπειρίες του από την γηραιά Αλβιόνα.

Δ.Τ.

Editor of kinigotopos

Το όνομα μου είναι Κωνσταντίνος Μούσας. Είμαι 23 χρονών και λατρεύω το κυνήγι όπως άλλωστε άλλοι 300.000 έλληνες κυνηγοί. Στο κυνήγι με μύησε ο αείμνηστος πατέρας μου, Δημήτριος Μουσάς, δάσκαλος στο επάγγελμα ο οποίος και αυτός γνώρισε το κυνήγι από τον παππού μου, αυτός από τον πατέρα του κ.ο.κ. και όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό το κυνήγι στην οικογένεια μου, αποτελεί παράδοση. Η αγάπη μου για το κυνήγι με έκανε και στην Αγγλία όπου τώρα βρίσκομε να αναζητήσω να μάθω πως διεξάγεται το κυνήγι σε έναν τόπο με τόσο έντονη κυνηγετική παράδοση. Τα αποτελέσματα τόσο της δικής μου έρευνας αλλά και όλων αυτών τον εμπειριών που εδώ και καιρό βιώνω θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω στις παρακάτω αράδες

Το κυνήγι στην Αγγλία, δεν θα έλεγα πως διεξάγεται «ελεύθερα» και παραδοσιακά όπως γίνεται στον τόπο μας στην Ελλάδα. Εκεί, είναι πιο οργανωμένοι αν μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός, από την άποψη ότι το κυνήγι κατά κύριο λόγο διεξάγεται σε ρεζέρβες (Game Breeding Farms), και ύστερα, ελεύθερα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, με το πως κάποιος θα μπορέσει να κυνηγήσει στην Αγγλία. Πρέπει λοιπόν πρώτα από όλα, ο ενδιαφερόμενος, να συνεννοηθεί τηλεφωνικά αρχικώς, με τα αρμόδια όργανα της διεύθυνσης κάποιου αστυνομικού τμήματος της περιοχής, και κατόπιν, με ραντεβού, στο οποίο θα γίνει ένα είδος εξέτασης, θα κριθεί εάν ο ενδιαφερόμενος είναι κατάλληλος να αποκτήσει / χρησιμοποιήσει κυνηγετικό ή σκοπευτικό όπλο. ύστερα από την έγκριση αυτή, εάν ο υποψήφιος κυνηγός ενδιαφέρεται να αποκτήσει δικό του κυνηγετικό όπλο, θα πρέπει πρώτα να επιβεβαιωθεί από τις αρχές, ότι στο σπίτι του, υπάρχει οπλοβαστός ασφαλείας που να κλειδώνει, και να είναι μόνιμα στηριγμένος στον τοίχο. Αυτό γίνεται αφενός για να προληφθεί η κλοπή του όπλου σου, και αφετέρου για λόγους ασφάλειας. Εάν ο ενδιαφερόμενος δεν διαθέτει, ή δεν μπορεί να διαθέσει κάτι τέτοιο, τότε το όπλο του, θα πρέπει να φυλάγεται σε ειδικά επιλεγμένο κατάστημα με είδη κυνηγίου στο οποίο υπάρχει αναλόγου είδους οπλοβαστός και πληρεί τις προδιαγραφές ασφάλειας.

Να σημειώσω σε Αυτό το σημείο, πως τα μόνα όπλα που επιτρέπονται στην Αγγλία για κυνηγετική / σκοπευτική χρήση είναι τα δίκαννα και μονόκαννα. Οι καραμπίνες αποκλείονται ή σε μερικές περιπτώσεις όπου επιτρέπονται, πρέπει να φέρουν μειωτήρα που επιτρέπει μόνο 1 φυσίγγι στην αποθήκη του όπλου.

Στη συνέχεια, θα πρέπει να γίνει μέλος ενός σκοπευτικού ομίλου όπου και θα παίρνει μέρος σε «προπονήσεις» και στις οποίες, ύστερα από διαρκή «εξέταση» θα κριθεί από τα παλαιότερα μέλη του συλλόγου αυτού, εάν είναι κατάλληλος και ασφαλής για τον ίδιο και για τους γύρω του,  έτσι ώστε να βγει στον κυνηγότοπο με ασφάλεια.

Εάν ο ενδιαφερόμενος έχει περάσει όλα τα παραπάνω σταδία, φτάνει σιγά σιγά και η στιγμή όπου θα μπορέσει να βγει στον κυνηγότοπο ο οποίος συνήθως είναι μια ρεζέρβα όπως αναφέραμε και πιο πάνω.

Οι ρεζέρβες αυτές της Αγγλίας, είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο κερδοσκοπικές επιχειρήσεις αν μου επιτραπεί η έκφραση, αν αναλογιστεί κανείς, πως στην Αγγλία, ένας φασιανός, προκειμένου να τον θηρεύσεις, κοστίζει περίπου 16.000 δρχ και αν αναλογιστούμε πως ετησίως, θηρεύονται 36.000.000 φασιανοί εκτροφής, είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Οι ρεζέρβες αυτές, ουδεμία σχέση έχουν με τις δικές μας αντίστοιχες στις οποίες το θήραμα το οποίο επιλέξαμε να κυνηγήσουμε έχει απελευθερωθεί λίγα μόλις λεπτά πριν την άφιξη μας στον κυνηγότοπο, αλλά είναι εκεί και μας περιμένει αφού έχει ήδη αναπτυχθεί και μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Έτσι το κυνήγι στις ρεζέρβες αυτές, από άποψη ποιότητας θηραμάτων θα έλεγα κάλλιστα πως είναι άκρως ποιοτικό, αφού τα θηράματα έχουν αναπτύξει τις φυσικές άμυνες τους όπου τους δίνει η μητέρα φύση και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν. Είτε αυτός είναι η ταχύτητα πτήσης τους, είτε το διαρκές ποδάρωμα, όταν πρόκειται για εδαφόβια θηράματα, είτε οτιδήποτε άλλο, το οποίο θυμίζει θήραμα γεννημένο και ανεπτυγμένο σε άγρια κατάσταση.

Οι ρεζέρβες αυτές, σύμφωνα πάντα με τα όσα γνωρίζω, κατατάσσονται σε 2 κατηγορίες ως προς τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πληρωμή. Στην πρώτη κατηγορία λοιπόν, ανήκουν οι ρεζέρβες αυτές οι οποίες λειτουργούν παρόμοια με τις δικές μας. Δηλαδή, ότι είδος είναι απελευθερωμένο και το χτυπάς, πληρώνεται σύμφωνα με έναν τιμοκατάλογο, στον οποίο οι τιμές είναι πάνω-κάτω οι ίδιες για όλες τις ρεζέρβες της Αγγλίας και σύμφωνα με τις τιμές που προανέφερα παραπάνω.

Στην δεύτερη κατηγορία υπάγονται οι ρεζέρβες αυτές, στις οποίες πληρώνεις ένα προκαθορισμένο ποσό (αρκετά μεγάλο συνήθως) για ένα προκαθορισμένο αριθμό θηρευθέντων. Δηλαδή για παράδειγμα, υπάρχει ρεζέρβα στην οποία με το που θα μπεις για να κυνηγήσεις φασιανούς, πληρώνεις 200 Αγγλικές λίρες 300 περίπου ευρω, είτε χτυπήσεις έναν είτε μέχρι έναν προκαθορισμένο αριθμό ατόμων (πουλιών). Το ποσό δηλαδή με αλλά λόγια είναι σταθερό.

Στις ρεζέρβες αυτές λοιπόν, μπορεί κάποιος να κυνηγήσει φασιανούς, πέρδικες chukar, ορτύκια, λαγούς. Δηλαδή είδη θηραμάτων τα οποία είναι εκτρεφόμενα. Βέβαια, μπορείς να κυνηγήσεις και θηράματα τα οποία είναι ελεύθερα-άγρια και βέβαια, πληρώνονται και αυτά σε διαφορετικές όμως τιμές στον ιδιοκτήτη της φάρμας αυτής. Τέτοια είδη είναι μπεκάτσες, παπιά, φάσσες, φασσοπερίστερα, αγριοπερίστερα κτλ.

Αξιοσημείωτο βέβαια, είναι το γεγονός πως κατά την διάρκεια ενός τέτοιου κυνηγίου, βλέπεις ένα τελείως διαφορετικό τρόπο διεξαγωγής του, ο οποίος γίνεται ως εξής: ο ενδιαφερόμενος κυνηγός, κάθεται σε ένα καρτέρι στα σύνορα του πυκνού με το καθαρό και μέσα στο πυκνό μπαίνει η παγάνα μαζί με τα σκυλιά, συνήθως springers τα οποία είναι ικανά στο ξεπέταξα του θηράματος που ποδαρώνει πολύ όπως είναι ο φασιανός. Ο κυνηγός λοιπόν, κάθεται έξω από το πυκνό, και κατά κύριο λόγο, ασκεί την σκοπευτική του δεινότητα, μιας και ντουφέκα τα προγκηγμένα από την παγάνα θηράματα, τα οποία περνάνε από το καρτέρι του. Στο πλευρό του συνήθως, είναι εκπαιδευμένα τέλεια στο απορτ Labrador retrievers. Τα οποία ανά πάσα στιγμή, ύστερα από παράγγελμα του κυνηγού, θα απορτάρουν τα χτυπημένα θηράματα. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν φίλοι μου, ουδεμία σχέση έχει αυτό το είδος κυνηγίου με το γνωστό σε εμάς κλασσικό / παραδοσιακό κυνήγι κατά το οποίο «τριγυρνάμε ελεύθεροι» μέσα στα δάση και τους λόγγους ψάχνοντας με τα σκυλιά μας τις μπεκάτσες, τους λαγούς, τους φασιανούς καθώς και όλα τα άλλα θηράματα.

Θα ήθελα να προσθέσω στο σημείο αυτό ένα γεγονός που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Σε συζήτηση που είχα με καταστηματάρχη ειδών κυνηγίου και φανατικού κυνηγού, μου έλεγε πως δίνουν ευκαιρίες στο θήραμα να ξεφύγει κατά την διάρκεια της διεξαγωγής του κυνηγίου. Τι σημαίνει αυτό; αυτό σημαίνει πως με το που θα δουν κάποιο θήραμα, για παράδειγμα ένα λαγό, που ξεπροβάλλει ξαφνικά μπροστά τους, (γιατί πραγματικά πιστέψτε με κάπως έτσι έχουν τα πράγματα εκεί) δεν θα τον τουφεκίσουν αμέσως μόλις τον δουν όταν θα είναι σε πολύ μικρή από αυτούς απόσταση, αλλά θα τον αφήσουν να απομακρυνθεί αρκετά και ύστερα θα του ρίξουν. Μια απόσταση 20 μέτρων, την θεωρούν πολύ μικρή σύμφωνα με τα λεγόμενα αυτού του ανθρώπου και θα του ρίξουν αφού φτάσει τα 35 περίπου μέτρα. Συμπλήρωσε επίσης, πως τουφεκώντας ένα θήραμα σε μια τόσο «μικρή» απόσταση το χαλάς το θήραμα με αποτέλεσμα να μην είναι κατάλληλο για φαγητό.

Αυτό το γεγονός, ο άνθρωπος αυτός το αποκάλεσε «δίνουμε ευκαιρία στο θήραμα να ξεφύγει». Εγώ θα διαφωνήσω σε κάποιο βαθμό με αυτό, αφού έτσι, δημιουργούμε μεγάλες πιθανότητες το θήραμα να ξεφύγει μεν, αλλά τραυματισμένο τις περισσότερες φορές, κάνοντας το να πεθάνει μετά από ώρες ή και μέρες ακόμα μέσα σε φρικτούς πόνους και μακριά από εμάς, δίνοντας έτσι ένα πλούσιο γεύμα στα επιβλαβή Όπως αλεπού κουνάβι κτλ. Μιλώντας με αυτόν τον άνθρωπο, και σε ερώτηση μου για το αν θα μπορούσα να κυνηγήσω στην Αγγλία, η απάντηση του ύστερα από ένα χαμόγελο που ήρθε στα χείλη του, ήταν σε στυλ της ερώτησης, ήταν εάν είμαι Ιταλός. Του απάντησα: Όχι γιατί;  Η απάντηση του ήταν πως, δεν δίνουν πλέον πολλές ευκαιρίες στους Ιταλούς κυνηγούς διότι σε παλαιότερες κυνηγετικές επισκέψεις τους, παραβίαζαν τους κανόνες και τουφέκαγαν μέχρι και τα sunbirds (γλάρους). Με αποτέλεσμα να μην επιτρέψουν ξανά την είσοδο Ιταλών κυνηγών για κυνήγι, τουλάχιστον στην περιοχή της κεντρικής Αγγλίας (Midlands). Γενικώς, μίλησε με λόγια «περίεργα» για τους γείτονες μας τους Ιταλούς από την άποψη ότι παραβιάζουν πολλούς κανόνες γραπτούς και άγραφους*.

Για να μην ξεφεύγω, αυτό το θέμα θα το εξετάσουμε αργότερα σε μελλοντικό άρθρο.

Στην Αγγλία, Όπως και στην χώρα μας, επιτρέπεται το ελεύθερο κυνήγι σε ιδιοκτήτες εκτάσεις. Τέτοιο είδος κυνηγίου είναι συνήθως το κυνήγι της φάσσας. ένα Τέτοιο κυνήγι, θα μπορεί να πραγματοποιηθεί, αφού πρώτα έχει γίνει συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη της έκτασης αυτής και πάρεις έγκριση από τον τελευταίο ότι σου επιτρέπει να κυνηγήσεις στην ιδιοκτησία του. Όπως είπα και παραπάνω στην περίπτωση ενός τέτοιου είδους κυνηγίου, το θήραμα που θα κυνηγήσεις συνήθως είναι η Φάσσα. Σε ένα Τέτοιο κυνήγι, παραμένει ευχαριστημένος και ο κυνηγός, λόγο του μεγάλου πληθυσμού της Φασσας στην Αγγλία αλλά και ο ιδιοκτήτης της γης, διότι ως γνωστόν οι φασσες έχουν επικηρυχτεί ως επιβλαβή στην Αγγλία λόγο του ότι προκαλούν ζημίες στις καλλιέργειες με αποτέλεσμα να κυνηγιόνται όλο το χρόνο.

Άλλο είδος ελευθέρου κυνηγίου στην μεγάλη Βρετανία είναι το κυνήγι της αλεπούς το οποίο γίνεται με ποικίλους τρόπους. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως το κυνήγι της αλεπούς αποτελεί και παράδοση στην Αγγλία. κατά περίεργο τρόπο ως προς τα δεδομένα της χώρας μας, το κυνήγι των επιβλαβών επιτρέπεται και κατά την διάρκεια της νύχτας με την χρήση προβολέων.

Ο δεύτερος τρόπος διεξαγωγής του κυνηγίου της αλεπούς είναι με το κάλεσμα τους. Το κάλεσμα αυτό γίνεται με την χρήση ειδικών φυσητών κραχτών, οι οποίοι μιμούνται είτε την φωνή της αλεπούς, είτε έναν περίεργο ήχο που βγάζουν τα αγριοκουνελα, τα οποία και αποτελούν εκλεκτό μεζέ για την τελευταία και μοιάζει με ένα είδος τσιρίγματος θα έλεγα. έτσι, μιμούμενος κάποιο από τα 2 παραπάνω, προσελκύουν τις αλεπούδες, και κρυμμένοι κάπου καλά, τις χτυπάνε με την χρήση ραβδωτών οπλών.

Εδώ ανοίγεται ένα άλλο κεφαλαίο, το οποίο είναι η νόμιμη χρήση των ραβδωτών στην Αγγλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη για κυνήγι. Δεν θα το αναλύσουμε όμως σε αυτό το άρθρο. Ίσως αργότερα στο μέλλον.

Άλλο είδος κυνηγίου στην Αγγλία το οποίο είναι αρκετά διαδεδομένο, είναι το κυνήγι των υδρόβιων. Τα υδρόβια, Χήνες Καναδά, λευκομετωποχηνες, πρασινοκεφαλες, κιρκιρια, φαλαρίδες κτλ στην Αγγλία, είναι κάτι το συνηθισμένο. Ένας οποιοσδήποτε επισκέπτης-τουρίστας στην χώρα αυτή, θα μπορούσε να δει τον πραγματικά «άπειρο» πληθυσμό των υδρόβιων στην χώρα αυτή.

Πραγματικά, είναι απερίγραπτα θαυμάσιο το να βλέπεις τόσο πολλά υδρόβια να πετούν στον ουρανό ανενόχλητα ακόμα και μέσα στις πόλεις σαν τα περιστέρια στο σύνταγμα της Αθηνάς.

Λοιπόν, το κυνήγι των υδρόβιων γίνεται και αυτό σε ρεζέρβες και όχι μόνο. Ο κυνηγός, αφού έχει επιλέξει ένα καλό μέρος σε κάποια άκρη ενός βαλτού, μιας λίμνης ή ενός αλλού σημείου το οποίο προσελκύει μεγάλο αριθμό υδρόβιων και έχει τοποθετήσει τα ομοιώματα (η χρήση των οποίων επίσης επιτρέπεται) προσπαθεί κράζοντας τα με φυσητούς κράχτες (όχι ηλεκτρονικούς), να τα κάνει να πλησιάσουν!!! Αφού είναι καλά κρυμμένος, περιμένει να φανούν τα πούλια, προκείμενου να αρχίσει το κυνήγι τους. Ακόμα ένα τέτοιο κυνήγι μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από βάρκες (όχι μηχανοκίνητες). Και ξανά με την χρήση των ομοιωμάτων προσπαθούν να κάνουν τα πούλια να έρθουν σε απόσταση βολής.

Γενικώς, το είδος αυτό κυνηγίου, δεν διαφέρει ως προς τον τρόπο που διεξάγεται στην χώρα μας, αν αφαιρέσουμε την χρήση ομοιωμάτων και κραχτών όπου στην Αγγλία είναι επιτρεπόμενα και χρησιμοποιούνται με πολύ καλά αποτελέσματα!!!

Το κυνήγι των τριχωτών επίσης, όπως ελάφι αποτελεί και αυτό ένα είδος παραδοσιακού κυνηγίου για τους Άγγλους μιας και οι τελευταίοι πραγματοποιούν «συχνές» εξόδους σε αυτό το θήραμα. Είτε με άλογα, Είτε με ένα είδος καρτεριού το οποίο και αυτό είναι για άλλη μια φορά το κάλεσμα τους με φυσητούς κράχτες. Το κυνήγι του ελαφιού, γίνεται και αυτό με ραβδωτό όπλο για ποικίλους λόγους. επίσης, να σημειώσω πως γενικώς το κυνήγι των τριχωτών θηραμάτων δεν επιτρέπεται με λειόκαννο όπλο, πέραν του αγριοκούνελου και του λαγού. Μιλάμε πάντα για τα μεγάλα τριχωτά.

Κάνοντας ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο το οποίο περιλαμβάνει περάσματα μέσα από δάση, δεν είναι λίγες οι φορές όπου συνάντησα ελάφια στον δρόμο. είναι πραγματικά υπέροχο το αίσθημα που γεννιέται όταν βρίσκεσαι τόσο κοντά στη φύση. Όταν στην χώρα σου, είναι άκρως απίθανη μια τέτοια συνάντηση από τόσο μικρή απόσταση.

Στην Αγγλία, όπως είπα και παραπάνω, ο συνήθεις τρόπος κυνηγίου, είναι σε ρεζέρβα μιας και αυτός ο τρόπος είναι οργανωμένος, γίνεται κάτω από κάποιες προϋπόθεσης και παρέχει πλούσια θηράματα ως προς τους πληθυσμούς των τελευταίων. Θα ήθελα να αναφέρω εδώ, πως κάνοντας ταξίδια στην Αγγλία με το τραίνο ή ακόμα και με το αυτοκίνητο, περνάς ανάμεσα από ατελείωτες πεδιάδες οι οποίες αποτελούνται από καλλιεργήσιμα χωράφια. Οπωσδήποτε, όπως παντού άλλωστε, υπάρχουν κάποια σύνορα ανάμεσα στα χωράφια αυτά.

Τα σύνορα αυτά λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο, από φυσικούς φράχτες. Οι φυσικοί αυτοί φράχτες λοιπόν, αποτελούνται από θάμνους ύψους συνήθως περίπου 1-1.5 μέτρου το πολύ και φάρδους από 1.5 μέχρι 2 μέτρα. αυτά τα «σύνορα» προσφέρουν προστασία στα θηράματα όπως λαγοί, φασιανοί, πέρδικες κτλ.

Το παραπάνω, είναι κάτι το οποίο αν εφαρμοζόταν και στην χώρα μας σε συστηματική βάση, τότε θα βλέπαμε έκπληκτοι από την πρώτη κιόλας χρόνια εφαρμογής ενός τέτοιου έργου, την αύξηση του ενδημικού μας θηραματικού πλούτου, η οποία σε συνδυασμό με την καταπολέμηση των επιβλαβών θα έφερνε τρομερά αποτελέσματα.

Δυστυχώς Αυτό που μας λείπει είναι η οργάνωση και η καλή θέληση. Λίγο από τα παραπάνω από τον καθένα μας, και θα φέρναμε μια εκπληκτική κατάσταση στην χώρα μας με απρόσμενα καλά αποτελέσματα!!!

* Τα παραπάνω είναι λόγια Άγγλου κυνηγού και καταστηματάρχη ειδών κυνηγίου στην Αγγλία ο οποίος είναι άνθρωπος αρκετά παθιασμένος με το κυνήγι και φυσιολάτρης βέβαια. Το ότι τα αναφέρω δεν σημαίνει ότι τα ασπάζομαι. εδώ απλά αναφέρω τις εμπειρίες μου και τις γνώσεις μου πάνω στο κυνήγι στην Αγγλία ύστερα από 5 χρόνια ζωής εκεί.
(πρώτη δημοσίευση Απρίλιος 2004 www.kinigotopos.gr)