Αγαπητοί φίλοι,
Αφορμή για να γράψω το άρθρο αυτό ήταν ένα ατυχές συμβάν που συνέβη την άνοιξη του 2002 και αφορούσε των δηλητηριασμό πεδινών περδίκων, από την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων.
Όπως όλοι γνωρίζουμε η καμπίσια πέρδικα, όπως ο λαγός και η βουνίσια πέρδικα, είναι ενδημικά θηράματα, αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος για να δείξουμε έναν επιπλέον σεβασμό στα θηράματα αυτά, χωρίς βέβαια να αποκλείσουμε το σεβασμό προς όλα τα υπόλοιπα. Ξέρουμε επίσης για την καμπίσια πέρδικα ότι εδώ και πολλά χρόνια απαγορεύεται το κυνήγι της. Λογικά λοιπόν τόσα χρόνια που απαγορεύεται το κυνήγι της, ο πληθυσμός της θα έπρεπε να είναι αρκετά υψηλός. Αντιθέτως τα τελευταία χρόνια στο Νομό μας (Θες/νικη), καθώς και στους γύρω περιφερειακούς νομούς που αποτελούν το κύριο βιότοπο της, ο αριθμός της έχει μειωθεί δραματικά.
Ποία όμως είναι η κυρία αιτία αυτού του φαινομένου και ποιοι ευθύνονται για αυτό;
Συγκεκριμένα την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου σε εκπαιδευτικό με ένα φίλο μου τον Δ. Καλτσογίαννη, γνωστό επαγγελματία εκπαιδευτή, στην περιοχή Αγίας Παρασκευής Σουρωτής Θες/νίκης, αντικρίσαμε ένα πολύ άσχημο θέαμα. (και πιστεύω ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί). Μέσα σε μια καλαμιά δίπλα από μικρή βαμβακοφυτεία είδαμε τους σκύλους να φέρνουν πουλιά. Μερικά από αυτά ήταν ακόμη ζεστά, άλλα ήταν μισοζωντανά αλλά δεν υπήρχε σωτηρία. Έκπληκτοι στο σημείο εκείνο βρήκαμε δυο (2) μεγάλα πουλιά ζευγάρι και 13 μικρά, δηλαδή ολόκληρο κοπάδι. Δίπλα η βαμβακοφυτεία φρεσκοραντισμένη, αφού η μυρωδιά σου τρυπούσε τη μύτη. Το τι είχε συμβεί όλοι μπορείτε να καταλάβετε.
Σαν να μην έφτανε αυτό πιο πέρα βρήκαμε δυο κοπάδια με πιο μικρά πουλιά μερικά από τα οποία ήταν μισοφαγωμένα από επιβλαβή και ο αριθμός τους ανερχόταν σε δώδεκα (12) πουλάκια και ένα (1) μεγάλο.(Αυτά που βρήκαμε, χώρια αυτά που δεν βρήκαμε γιατί βρίσκονταν εκεί περίπου 1-2 ημέρες, απ΄ ότι υπολογίσαμε). Βλέποντας αυτά ειδοποιήσαμε τους τοπικούς συλλόγους και την θηροφυλακή, για να δούμε τι μπορεί να γίνει.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στον φίλο μου Δ. Καλτσογιάννη, ο οποίος είναι γνώστης της περιοχής και του θηραματικού πλούτου της. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην περιοχή, όπου και εκπαιδεύει σκύλους και λόγω της δουλείας του παρατηρεί και καταγράφει τις αυξομειώσεις των πληθυσμών των πουλιών, (καμπίσιες) της περιοχής. ΄Τα τελευταία πέντε (5) χρόνια είναι τα χειρότερα. Υπάρχουν μέρες που βγαίνεις για να δείξεις στα σκυλιά μερικά πουλιά και δεν βρίσκεις ούτε φτερό. «Άντε μετά να κάνεις δουλεία» μου είπε αγανακτισμένος. Και πώς να μην είναι; Ο καθένας μας θα ένιωθε το ίδιο πόσο μαλών αυτός που η δουλεία του έχει άμεση σχέση με αυτά τα θηράματα.
Πράγματι οι σύλλογοι και η θηροφυλακή ανταποκρίθηκαν, πάρθηκαν φωτογραφίες των πουλιών της περιοχής και μερικά πουλιά στάλθηκαν για τοξικολογική εξέταση, η οποία θα δείξει την ταυτότητα του φαρμάκου καθώς και την ποσότητα . Πληροφορίες λένε ότι βρέθηκαν και άλλα νεκρά πούλια σε αμπελώνες στην περιοχή Ν.Ρυσίου – Θεσσαλονίκης.
Επίσης κυκλοφορούν και διάφορα σενάρια. Ακούγεταί ότι η περιοχή αυτή, όπως και άλλες περιοχές οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί σαν χώροι εκπαίδευσης σκύλων, (για μένα και για πολλούς άλλους λάθος), έχει σαν αποτέλεσμα ένας μεγάλος αριθμός συναδέλφων με τα σκυλιά τους να βγαίνουν εκεί για εκπαίδευση. Αυτό έχει σαν συνέπεια εκτός ότι επηρεάζει τις συνήθειες των πουλιών, πολλοί συνάδελφοι να έρχονται σε ρήξη με τους αγρότες. Ακούστηκε λοιπόν ότι η χρήση φυτοφαρμάκων σε μεγάλο βαθμό, έγινε εσκεμμένα ώστε να μειωθούν τα πούλια και να μην έρχονται κυνηγοί για εκπαιδευτικά.
Φυσικά έχουν δίκαιο αφού θέλουν να προστατεύσουν τις περιουσίες τους. Τις προηγούμενες χρονιές (2001), είχαμε και το φαινόμενο με τις φόλες. Από την δική μας πλευρά θέλουμε να σεβαστούμε τους αγρότες, αλλά και τι μπορούμε να κάνουμε κύριοι όταν είμαστε αναγκασμένοι να βγαίνουμε σε μια συγκεκριμένη περιοχή γιατί κινδυνεύουμε με κυρώσεις; Δεν πρέπει επιτέλους να πάψουν αυτές οι ζώνες και να μπορεί ο καθένας να βγαίνει όπου επιτρέπεται το κυνήγι, (πλην των καταφυγίων) ώστε να σκορπίζεται το μπουλούκι;
Όσο για τα φυτοφάρμακα θα πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε ότι ίσως να αποτελούν το Νο 1 κίνδυνο. Εντελώς πληροφοριακά θα ήθελα να αναφέρω κάποιες δημοσιευμένες αναφορές για τα φυτοφάρμακα και τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις τους:
α) Το μοναδικό υπέρ από την χρήση τους είναι η αύξηση της παραγωγής, (χρήση σε λογικά πλαίσια όχι όλο το μπουκάλι). Η δικαιολογία που ακούγεται είναι ότι στην μη χρησιμοποίηση τους θα υπάρχει μειώσει παραγωγής και δεν θα είμαστε ανταγωνιστικοί στην Ευρώπη. Έτσι θα αναγκαστούμε να κάνουμε εισαγωγές.
β) Τα κατά είναι αμέτρητα. Ας μην πούμε για τα πουλιά και για τα ζώα, αλλά και για μας τους ίδιους.
Τα φυτοφάρμακα μετά την χρήση τους χρειάζονται να περάσουν 15 ημέρες για να γίνει η υδροδιάλυση τους από το νερό της βροχής, ή του ποτίσματος. Στο διάστημα αυτό φαντάζεστε τι μπορεί να πάθει ο οποιοσδήποτε έρθει σε επαφή με αυτά. Τι γίνεται στην περίπτωση αυτή; Οι τοξικές ουσίες των φυτοφαρμάκων συσσωρεύονται στο έδαφος. Εδώ δίνονται φίλοι μερικές απαντήσεις για το τι παθαίνουμε. Τι γίνονται αυτές στις περιοχές που υπάρχει υδροφόρος ορίζοντας; Οι τοξικές ουσίες μεταφέρονται στο πόσιμο νερό και σε συνδυασμό με το χλώριο που ρίχνούμε στις δεξαμενές, δημιουργούν χημική αντίδραση και γίνεται καρκινογόνες. Τέτοιες ουσίες έχουν ανιχνευθεί σε 5 ποταμούς της Ευρώπης και στις εκβολές τους προς τη θάλασσα από τους οποίους οι 3 είναι στην Ελλάδα (Αξιός –Λουδίας –Αλιακμων), 1 στη Γαλλία και 1 στην Ισπανία. Τρανό παράδείγμα αυτό των κατοίκων της Πέλλας πέρσι το καλοκαίρι (δηλητηριάσεις που προέρχονταν από μολυσμένο νερό).
Τέλος κλείνοντας αγαπητοί φίλοι θα ήθελα να τονίσω ότι όσα συμβαίνουν στον κυνηγετικό κόσμο και γύρω από αυτόν όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι. Όσο για τις κατηγορίες που μας καταλογίζουν το ερώτημα παραμένει το ίδιο. ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ;
(πρώτη δημοσίευση Μάϊος 2004 www.kinigotopos.gr)
