Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την επιστροφή μου, από
ένα πρόσφατο ταξίδι μου με σκοπό την εκπαίδευση της μόλις οκτώμισι μηνών
σκυλίτσα μου. Και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις κυνηγετικές εμπειρίες που
αποκόμισα από ένα Σαββατοκύριακο κυνηγώντας ορτύκια, πεδινές και ορεινές
πέρδικες.
Η κυνηγετική μου περιπέτεια ξεκίνησε αργά το απόγευμα μιας
Παρασκευής. Ξεκινήσαμε λίγο πριν τις 7 και μόλις σε 20 λεπτά βρισκόμασταν να
αγναντεύουμε τις απέραντες εκτάσεις με καλαμιές, τυπικό βιότοπο της πεδινής
πέρδικας. Δεν πέρασαν πάνω από δέκα λεπτά και σηκώσαμε το πρώτο κοπάδι, το
οποίο μετά από λίγα λεπτά το ξανασηκώσαμε. Το απόγευμα ήταν υπέροχο, μιας και
μέχρι λίγο πριν νυχτώσει είχαμε ήδη σηκώσει 4 κοπάδια εκτός από τα ξανασηκώματα
των ιδίων κοπαδιών.
Το επόμενο πρωί και βλέποντας την σκυλίτσα μου να ξεκινά
πολύ καλά με αυτούς τους ακούραστους δρομείς του κάμπου, ξεκινήσαμε πάλι με τον
φίλο μου να πάμε σε ένα άλλο μέρος μόλις 30 λεπτά μακριά. Αν και ο ήλιος και η
δυνατή ζέστη μας άφησαν να ψάξουμε λιγότερο από 2 ώρες, αυτές ήταν αρκετές για
να μας δώσουν την χαρά να συναντήσουμε αλλά 6 κοπάδια και αρκετά ξανασηκώματα.
Η σκυλίτσα μου πλέον είχε μπει για τα καλά στο παιχνίδι
με τις πεδινές και έτσι αποφασίσαμε για το απόγευμα να κάνουμε ένα εκπαιδευτικό
σε ντροπιάρικα ορτύκια. Το μέρος στο οποίο θα κυνηγούσαμε βρίσκονταν λίγο
μακρύτερα και κάναμε για να φτάσουνε περίπου 45 λεπτά. Αν και όπως σας είπα τα
ορτύκια ήταν ντροπιάρικα και όλοι μας ξέρουμε πόσο δύσκολα είναι αυτό το θήραμα
ειδικά για νεαρά ζώα, η ποσότητα του και μόνο, ήταν αρκετή για να σε
ικανοποιήσει. Αν και οι αριθμοί δεν λένε τίποτα 27 ορτύκια σε εκπαιδευτικό, δεν
είναι και λίγα!
Δυστυχώς το Σαββατοκύριακο έφτανε στο τέλος του και μου
έμενε μόνο το πρωινό της Κυριακής, για να δώσω στην σκυλίτσα μου ακόμα μερικές
συναντήσεις με θηράματα.
Η απόφαση πάρθηκε πάντα με βασικό γνώμονα τον
περιορισμένο χρόνο που είχα στην διάθεση μου, μιας και πριν το μεσημέρι θα
έπρεπε να έχω πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Αυτή έλεγε μια, το πολύ μιάμιση ώρα
βουνίσια (πετροπέρδικα) και αμέσως μετά πεδινά. Αυτή την φορά αναγκαστήκαμε να
κάνουμε ταξίδι μιας ώρας για να φτάσουμε στο μέρος που θα κυνηγούσαμε.
Στον δρόμο και ανεβαίνοντας προς το βουνό που θα
κυνηγούσαμε, η συνάντηση μας με 7 λαγούς σε συνολική απόσταση λιγότερο από 5
χιλιόμετρα, έφτανε για να μου δείξει την πυκνότητα πληθυσμού αυτού του
θηράματος στο συγκεκριμένο μέρος. Όταν φτάσαμε στο μέρος που θα κυνηγούσαμε, ο
ήλιος μόλις είχε κάνει την εμφάνιση του. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο δεν
πίστευα στα αυτιά μου, φαίνονταν ότι από όλες τις πλευρές κράζανε πέρδικες και όντως
αυτό συνέβαινε. Μετά από κυνήγι μιας ώρας και κάτι, είχαμε σηκώσει 2 κοπάδια
και αρκετά «σπασμένα» πουλιά. Αν και η αδυναμία μου για το θήραμα αυτό είναι
δεδομένη, δεν ήθελα άλλο να κουράσω την σκυλίτσα μου και μάλιστα μετά και από
εκπαιδευτικά 2 ημερών πρωί και απόγευμά.
Πήραμε λοιπόν τον κατήφορο προς τις απέραντες πεδιάδες
που εκτείνονταν στα πόδια μας και φτάσαμε σε αυτές σε λιγότερο από 15 λεπτά.
Άλλη μια ώρα εκπαιδευτικό στα πεδινά και η συνάντηση με 3 κοπάδια, ήταν το
κερασάκι στην κυνηγετική αυτή τούρτα.
Το ότι μέχρι τώρα δεν έχω αναφέρει το μέρος στο οποίο
έγιναν όλα αυτά δεν είναι τυχαίο, ούτε βεβαία το έκανα για να κρατήσω για τον
εαυτό μου αυτόν τον κυνηγετικό παράδεισο. Είμαι δε σίγουρος ότι στους
περισσότερους από εσάς, θα σας περνά από το μυαλό ότι μπορεί να είναι οι
κυνηγότοποι κάποιων από της γειτονικές μας χώρες, δεν είναι όμως έτσι. Όλα όσα
παραπάνω σας εξιστόρησα έγιναν μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από την
Θεσσαλονίκη.
Στο πεντάωρο ταξίδι της επιστροφής μου, όλες αυτές οι
αξέχαστες στιγμές που πέρασα στην βόρειο Ελλάδα γύριζαν και ξαναγύριζαν στο
μυαλό μου. Και σε αλλά μέρη της χώρας μας έχω συναντήσει κατά καιρούς μεγάλους αριθμούς
από κάποιο θήραμα, αλλά τέτοια πληθώρα και ποικιλία θηράματος όπως στην βόρεια
Ελλάδα και ειδικότερα στην Μακεδονία, δύσκολα αλλού να συναντήσεις. Πέρα από
τους εξαιρετικούς βιότοπους που υπάρχουν εκεί, θα πρέπει να σημειώσω και την εξαιρετική
κυνηγετική συμπεριφορά των ανθρώπων της. Κάτι που κατ’ εμένα είναι και ο
βασικότερος παράγοντας της ύπαρξης αυτών των κυνηγετικών παραδείσων στην χώρα
μας.
Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όλους όσους έχουν
συμβάλει σε αυτό, από τις κυνηγετικές οργανώσεις, την θηροφυλακή, αλλά πάνω από
όλα στους ίδιους τους κυνηγούς, οι οποίοι είναι και οι βασικότεροι υπερασπιστές
του θηραματικού αυτού πλούτου.
(πρώτη δημοσίευση Σεπτέμβριος 2004 www.kinigotopos.gr)
