Διαβάζοντας πριν
από καιρό ένα από τα λίγα καλά περιοδικά του κυνηγετικού χώρου (Κυνηγεσία &
Κυνοφιλία), την προσοχή μου τράβηξε ένα άρθρο του κ. Τάσου Χατηγεωργίου με θέμα
τους Γάλλους συναδέλφους μας κυνηγούς της Σπεζέτ. Σημείωσα λοιπόν κάποιες
χαρακτηριστικές γραμμές του κειμένου, και το έκανα αυτό για να δείξω τις
διαφορές και τις ομοιότητες (που μάλλον δεν υπάρχουν), μεταξύ των Γάλλων συναδέλφων μας και υμών.
Εντύπωση μου έκανε η έκπληξη του προέδρου της
τοπικής οργάνωσης των κυνηγών κ. Ζάν Πίερ Τρεκγέ όταν ο κ. Χ¨γεωργίου του
έδειξε το περιοδικό Κυνηγεσία & Κυνοφιλία στο οποίο δημοσιεύονταν
φωτογραφίες κυνηγών με τα θηράματα τα οποία είχαν σκοτώσει, κάτι που ο κ Τρεγκέ
μάλλον χαρακτήρισε απαράδεκτο. Και πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε, είναι σωστό
να φωτογραφιζόμαστε με 50 ορτύκια ή 20
μπεκάτσες και 10 λαγούς. Είναι απαράδεκτο, πρώτον γιατί δεν επιτρέπονται οι
παραπάνω αριθμοί από τις διατάξεις θήρας, αλλά και γιατί όπως όλοι μας ξέρουμε,
αυτοί οι αριθμοί και ψεύτικοι μπορεί να είναι αλλά και εάν είναι αληθινοί,
μάλλον με παράνομους τρόπους έχουν επιτευχθεί. Και τελικώς οι αριθμοί ποτέ δεν
ήταν η πεμπτουσία του αληθινού κυνηγίου.
Ένα άλλο σημείο το οποίο με
εντυπωσίασε είναι ο εθελοντισμός των Γάλλων κυνηγών, οι οποίοι εθελοντικά
κυνηγούν τα «επιβλαβή» -αλεπού, καρακάξα, λαγό(στην Γαλλία θεωρείται επιβλαβή)
- για να μπορέσουν να ελέγχουν τον πληθυσμό τους. Κάτι το οποίο δεν συμβαίνει
μόνο στην Γάλλια αλλά και αλλού, όπως στην Σερβία την Αγγλία κ.α. Και στην χωρά μας από όσο είναι δυνατόν να θυμάμαι
υπήρχαν κάποτε κίνητρα και πιθανόν να υπάρχουν ακόμη, για την Θήρευση των
επιβλαβών θηραμάτων, αλλά όπως συνήθως συμβαίνει στην χώρα μας, τα κίνητρα αυτά
δεν είναι αρκετά δελεάστηκα, αλλά και οι μηχανισμοί απόδοσης τους είναι αρκετά γραφειοκρατικοί.
Ακόμη εντύπωση μου έκανε και η
άψογη συνεργασία των κυνηγών με τους αγρότες της περιοχής τους οποίους
προφυλάσσουν από τα επιβλαβή για τις
καλλιέργειες τους θηράματα, με αντάλλαγμα, οι αγρότες ιδιοκτήτες να παραχωρούν
αγόγκιστα την γη τους για την άσκηση του κυνηγίου. Και όχι να φτάνουν στο
σημείο αντιποίνων προς τους κυνηγούς για την καταστροφή των καλλιεργειών τους,
όπως συμβαίνει στην χώρα μας. Εδώ βεβαία θα πρέπει με αντικειμενικότητα να
αποδώσουμε τις εύθηνες και στους συνάδελφους μας κυνηγούς μιας και πολλοί από
εμάς δεν γνωρίζουν τι σημαίνει κόπος και ιδρώτας του αγρότη, αλλά και λόγο
έλλειψης γενικότερης παιδείας, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να σκοτώσουμε
ένα θήραμα περισσότερο από τον διπλανό μας.
Και ποίον δεν θα εντυπωσίαζε η απάντηση
του κ. Τρεγκέ στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το ποίος καθορίζει τις ημέρες
του κυνηγίου και τον αριθμό των θηραμάτων για κάθε κυνηγό; Ο κ Τρεγκέ απήντησε
με περισσή απλότητα «μα φυσικά ο σύλλογος» και να πώς το κάνει αυτό. Ο σύλλογος
αφού έχει σαν γνώμονα κάποιες γενικές κατευθύνσεις της ομοσπονδίας και
παίρνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του τόπου του, έρχεται σε συνεννόηση με την
τοπική οικολογική οργάνωση, η οποία με το επιστημονικό προσωπικό που διαθέτει
και αφού ακούσει, και μελετήσει την εισήγηση των κυνηγών (μιας και αυτοί
γνωρίζουν του αριθμούς των θηραμάτων), προτείνει τις μέρες και τις ώρες κυνηγίου, καθώς επίσης και των αριθμό
θηρεύσιμων θηραμάτων ανά κυνηγό. Η πρόταση αύτη της οικολογικής οργάνωσης δεν
είναι δεσμευτική, και μόνο ο κυνηγετικός σύλλογος της περιοχής έχει το δικαίωμα
της τελικής απόφασης, έτσι λοιπόν η τελική απόφαση είναι αποκλειστική εύθηνη
του συλλόγου. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει ίχνος αντιπαλότητας, αντιθέτως ο
κυνηγετικός σύλλογος συνεπικουρείται από το επιστημονικό προσωπικό της τοπικής
οικολογικής οργάνωσης, έτσι ώστε να
υπάρχει και έλεγχος των επιβλαβών αλλά και ικανοποιητικός αριθμός θηραμάτων .
Ένα άλλο σημείο άξιο προσοχής
είναι η έκδοση κυνηγετικής αδείας και κατοχής όπλου. Για την έκδοση κυνηγετικής
αδείας ο νέος κυνηγός θα πρέπει να περάσει μια σειρά από δύσκολες εξετάσεις,
τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, οι οποίες γίνόνται από ανώτερο
κλιμάκιο την ομοσπονδίας. Όσο για την αγορά όπλου, αυτή μπορεί να γίνε από κάθε
ενήλικα χωρίς περιορισμούς, όμως για την αγορά φυσιγγίων είναι απαραίτητη η
επίδειξη της κυνηγετικής άδειας. Αυτό αν και πολύ προχωρημένο ίσως είναι μια
ιδέα για τους χιλιάδες τυφεκιοφόρους που καρπώνονται την πανίδα της χωρά μας
χωρίς να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους προς την πολιτεία.
Τώρα πώς μπορεί να κυνηγήσει
κάποιος στο χώρο εύθηνης του συλλόγου της Σπεζέτ, θα πρέπει να είναι μόνιμος
κάτοικος της περιοχής, ειδάλλως θα πρέπει να πληρώσει ένα αρκετά σημαντικό πόσο
χρημάτων στον σύλλογο (περίπου 1.000.000 δρχ) για ενοικίαση 10 εκταρίων γης, ή
να προσκληθεί από μόνιμο κάτοικο της περιοχής πράγμα αρκετά δύσκολο μιας και
αυτός που προσκαλεί έχει δικαίωμα πρόσκλησης μόνο 5 ατόμων το χρόνο και την
αποκλειστική εύθηνη για οτιδήποτε πράξουν οι καλεσμένοι του. Πρέπει ακόμη να σημειώσουμε
σε αυτό το σημείο ότι η τοπική άδεια στην Σπεζέτ για τους ντόπιους κυνηγούς
στοιχίζει περίπου 15.750 δρχ
Διαβάζοντας λοιπόν τα παραπάνω
αναλογιστείτε; υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ υμών και των Γάλλων κυνηγών, ή οι
σύλλογοι μας λειτουργούν όπως οι δικοί τους;
Και πάνω από όλα αναρωτηθείτε
πόσο μακριά είναι άραγε το όνειρο της ενωμένη Ευρώπη όταν καλούμαστε να τους
μιμηθούμε και στα θετικά; !!!!
editor
(πρώτη δημοσίευση Σεπτέμβριος 2004 www.kinigotopos.gr)
