Άρθρο του Γιάννη Λόλα
Γνωρίζουμε όλοι την αντιπαράθεση και τον πόλεμο που μας γίνεται από τα διάφορα φιλοζωικά και οικολογικά σωματεία και οργανώσεις. Πότε θα πάψει επιτέλους αυτή η ομοβροντία εναντίον μας;
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ένα ένα.
Το πρώτο που θα πρέπει να σκεφτούμε είναι κατά πόσο έχουν δίκιο σε όλα αυτά που μας καταμαρτυρούν.
Γίνεται όντως εξόντωση πληθυσμού θηραμάτων; Κινδυνεύουν όντως να χαθούν θηρεύσιμα είδη λόγω της αλόγιστης θήρευσης; Μπορεί όντως να χαρακτιριστούν προστατευόμενα κάποια είδη;
Και όμως. Ναι φίλοι μου. Ορισμένα είδη έχουν μειωθεί δραματικά. Και σε κάποια μέρη του τόπου μας, έχουν εξαφανιστεί. Η βασίλισσα του βουνού σε ορισμένα μέρη κινδυνεύει πραγματικά. Το αγριογούρουνο έχει εκδιωχθεί από τα μέρη του και κάποια ελάχιστα που έμειναν έχουν αλλάξει τόπο. Το αγριοκούνελο τα ίδια.
Πως να το κάνουμε, πρέπει να μπει κάποιο φρένο στην ασύδοτη θήρευση. Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε “φουστανέλα” τα ορτύκια γύρω από τη μέση μας. Κάτι πρέπει να γίνει. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Κάτι φταίει. Κάτι λείπει.
Όμως, τι είναι αυτό που μας λείπει σήμερα;
Μας λείπει η γνώση, η ενημέρωση, μας λείπει η εκπαίδευση.
Έχει ακουστεί κατά καιρούς ότι πρέπει να γίνεται εκπαίδευση των κυνηγών. Έγιναν και κάποιες προσπάθειες και κάποια βήματα. Αλλά όλα έμειναν στα λόγια και στα χαρτιά.
Σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε στον έμπειρο κυνηγό που οργώνει κυριολεκτικά τα βουνά χρόνια τώρα, έλα να περάσεις εκπαίδευση. Ούτε στο σεβάσμιο γεροντάκι που κάθεται υπομονετικά στο καρτέρι, άνοιξε το ιντερνετ να ενημερωθείς.
Μπορούμε όμως να εκπαιδεύσουμε τους νέους κυνηγούς. Τους νέους ανθρώπους που έρχονται με όρεξη και μεράκι να μπουν στην οικογένεια μας. Να μάθουν τον σεβασμό για το θήραμα. Την αγάπη για τη φύση. Την μετριοφροσύνη στην παρέα. Την υπακοή στους νόμους. Την φιλία με τους θηροφύλακες.
Πρέπει επιτέλους να γίνει σοβαρή δουλειά. Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη για εκσυγχρονισμό και βελτίωση της εικόνας του Έλληνα κυνηγού.
Και ας μην τα ρίχνουμε όλα στην κρατική μηχανή. Ας κοιτάξουμε τι πρέπει να κάνουμε μόνοι μας.
Η γνώμη μου είναι ότι πρωταρχικό ρόλο παίζουν οι σύλλογοί μας.
Πρέπει να πάρουν πρωτοβουλία για:
· Συχνές γενικές συνελεύσεις.
· Έκδοση ειδικών εντύπων και φυλλαδίων με θεματολογία που δεν πρέπει να είναι περιορισμένη και εξειδικευμένη. Τα έντυπά πρέπει να έχουν και χαρακτήρα επικοινωνιακό ώστε να προβάλλουν γενικά τη θήρα και το ρόλο των ελληνικών κυνηγετικών οργανώσεων.
· Ενημέρωση από επιστήμονες, κτηνιάτρους, δασολόγους, νομικούς.
· Να μάθει ο νέος κυνηγός πως θα είναι σε θέση να κυνηγήσει σωστά, να μην ενοχλεί άλλα είδη, αλλά και να μάθει τα θηρεύσιμα είδη πολύ καλά, ώστε να μην μπερδεύεται και χτυπά είδη που απαγορεύεται να κυνηγηθούν.
· Να μάθει ο νέος κυνηγός να μην δίνει αφορμές για αρνητικά σχόλια όλης της κυνηγετικής οικογένειας, αλλά επίσης να είναι σε θέση να υπερασπίσει με σοβαρά επιχειρήματα την ίδια την κυνηγετική του υπόσταση.
· Συμμετοχή του νέου κυνηγού (μέσω των κυνηγετικών οργανώσεων) σε κινήσεις βελτίωσης βιοτόπων και προστασία των ειδών της άγριας πανίδας.
· Εκπαίδευση με βάση αυτά που ο ίδιος ο κυνηγός χρειάζεται, θέματα που τον αφορούν, να νιώσει ότι συμβάλλει ενεργά στην διαδικασία της εκπαίδευσης.
· Να γίνεται αξιολόγηση των γνώσεων και της κατάρτισης του νέου κυνηγού, μετά το πέρας της εκπαίδευσης και σίγουρα πριν τις εξετάσεις για την άδεια θήρας.
· Μετά την άδεια θήρας, συνεχείς ενημερώσεις από τους συλλόγους μας, με έντυπα και φυλλάδια τόσο για τις αλλαγές της νομοθεσίας όποτε υπάρχουν, αλλά και για τα πληθυσμιακά σύνολα των θηρεύσιμων ειδών.
Και κάτι ακόμα που θα έλεγα ότι λείπει από πολλούς συλλόγους. Ο “Εκσυγχρονισμός” τους.
Δηλαδή η προβολή τους τόσο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (τύπος-ράδιο-τηλεόραση), όσο και στο διαδίκτυο, ώστε να είναι εύκολη η ενημέρωση όλων μας (κυνηγετικά θέματα-email).
