Τα Ιρλανδικά Σέττερ και η ιστορία τους

 Και οι δύο φυλές των Ιρλανδέζικων Σέττερ, τόσο τα περισσότερο διαδεδομένα ερυθρά Ιρλανδικά Σέττερ, όσο και τα ερυθρόλευκα, φαίνεται να εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Ιρλανδία γύρω στο 1700. Συμφώνα με τις ιστορικές καταγραφές, το ερυθρόλευκο Σέττερ ήταν σαφώς παλαιότερο από το ερυθρό το οποίο προήλθε μετά από συστηματική επιλεκτική εκτροφή των μέχρι τότε ερυθρόλευκων.

Αυτή την εποχή πολύ διαδεδομένο ήταν το κυνήγι φτερωτών, όσο και μικρών τριχωτών θηραμάτων με γεράκια (ιερακοθηρία).

Στο κυνήγι όμως αυτό πολλές φόρες χρησιμοποιούνταν πέρα από τα γεράκια και διάφοροι τύποι σκύλων.  Ήταν λοιπόν φυσική εξέλιξη η δημιουργία ενός σκύλου για το κυνήγι αποκλειστικά φτερωτών θηραμάτων, το οποίο προήλθε από την διασταύρωση διαφόρων τύπων κυνηγόσκυλων που τότε υπήρχαν στην Ιρλανδία και κάποιων άλλων σκύλων τους οποίους χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι με γεράκια. Σύμφωνα με αυτά που οι ίδιοι οι ιρλανδοί υποστηρίζουν, τα Σεττερ τους είναι από τα ελάχιστα σκυλιά φέρμας που δεν προήλθαν από διασταύρωση με Πόιντερ και αυτό γιατί οι Κέλτες οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στην Ιρλανδία, είχαν επίσης εποικήσει και την Βρετάνη στην οποία αυτή την περίοδο ήταν αξιοζήλευτη η εκτροφή ερυθρών και πορτοκαλί Σπάνιελ, αν και δεν υπάρχει κάποια επιβεβαιωμένη ιστορικά απόδειξη για αυτήν την εκδοχή. Ακόμα οι Κέλτες ήταν ξακουστοί πέρα από τα Σπάνιελ τους και για τους εξαιρετικούς ιχνηλάτες τους, έτσι το περισσότερο πιθανό είναι τα Ιρλανδικά Σέττερ να προέρχονται από διασταύρωση μεταξύ καθαρών κελτικών κυνηγόσκυλων, απ’ ότι από άλλες φυλών δεικτών.

Κατά τον 18^ο αιώνα και για τον μεγαλύτερο μέρος του 19^ου, τα Σέττερ που  αναπαρήχθησαν στην Ιρλανδία ήταν και των δύο τύπων χρώματος, του ερυθρού και του ερυθρόλευκου. Προς το τέλος 1800 διάφοροι κορυφαίοι εκτροφείς όπως ο Palmerston, καθιέρωσαν το αμιγές ερυθρό χρώμα του οποίου και η δημοτικότητά αυξήθηκε κατακόρυφα σε βάρος του ερυθρόλευκου.

Τα ιρλανδικά Σέττερ πρωτοεμφανίστηκαν στην Αμερική προς το τέλος του 1800 ως καθαρά κυνηγετικά σκυλιά, με εξαιρετικές αποδώσεις στο κυνήγι των ορτυκιών, των πεδινών περδίκων και ειδικά των αγριόγαλων. Εξαιτίας αυτή ακριβώς της κυνηγετικής τους ικανότητας δεν εκτέθηκαν αρκετά σε εκθέσεις μορφολογίας, με αποτέλεσμα να εμφανίσουν μεγάλη ανομοιομορφία ειδικά στο σχήμα του κεφαλιού. Ορισμένα έφεραν τα χαρακτηριστικά των πόιντερ με υπερυψωμένο το μπροστινό μέρος του ρύγχους τους και άλλα εμφάνιζαν χαρακτηριστικά των γερμανικών φυλών με την χαρακτηριστική «ρωμαϊκή» μύτη. Ευτυχώς όμως γρήγορα και οι Αμερικάνοι κατάλαβαν το λάθος τους και διατύπωσαν τα σαφή πρότυπα για την φυλή.

Σήμερα εξαιτίας τόσο του καλού και πολύ φιλικού χαρακτήρα τους, όσο και της μοναδικής ομορφιάς τους και οι δυο τύποι Ιρλανδικού Σέττερ έχουν πάρα τις επιταγές της Χώρας προέλευσης τους εξελιχθεί περισσότερο σε σκυλούς εκθέσεως και συντροφιάς, από ότι σε καθαρά κυνηγετικά σκυλιά και πάλι όμως οι λέσχες Ιρλανδικών Σέττερ καταβάλουν τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία, μεγάλες προσπάθειες για να αναδείξουν ευρέως τα υψηλά εργασιακά προσόντα τους.